Święty Wincenty Pallotti wezwaniem do "świętej współpracy"

Treść

Wincenty Pallotti urodził się w Rzymie 21 kwietnia 1795 roku. Młodość spędził w religijnej atmosferze domu rodzinnego. Wcześnie rozeznał powołanie do kapłaństwa. Najpierw odbył studia humanistyczne w Kolegium Rzymskim, zaś studium filozofii i teologii na Uniwersytecie "La Sapienza", zdobywając stopień doktora filozofii i teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał 16 maja 1818 roku. W dniu święceń zapisał: "Błagam Boga, aby raczył uczynić mnie niezmordowanym pracownikiem". Pallotti jako kapłan diecezjalny nie był włączony do diecezji rzymskiej; żył ze skromnych dochodów rodziców. Mógł więc angażować się, gdzie wydawało mu się to najbardziej potrzebne. Jako kapłan zaprzyjaźnił się, z racji swej wszechstronnej i różnorodnej działalności apostolskiej, zarówno z wieloma kapłanami, osobami życia zakonnego, jak i świeckimi. I tak rodziła się w nim myśl o "świętej współpracy" w apostolskiej misji Kościoła. Był zatroskany o biednych i opuszczonych; niezmordowanie słuchał spowiedzi; głosił konferencje dla osób zakonnych i prowadził misje w parafiach; organizował formację chrześcijańską młodzieży, dorosłych i duchownych; otwierał i wspomagał sierocińce; propagował apostolstwo prasy, wspomagał działalność misyjną i był otwarty na problemy chrześcijańskiego Wschodu; zapoczątkował uroczyste obchody oktawy Epifanii, które były wyrazem jedności i powszechności Kościoła. Każdy człowiek był dla niego ważny, dla każdego miał czas, wychodził mu naprzeciw. Jednak w centrum jego zaangażowania była zawsze troska o chwałę Bożą i zbawienie ludzi. Siłą poruszającą całą działalność kapłańską Pallottiego, skierowaną na ożywienie wiary, rozpalanie miłości i jednoczenie wysiłków ("świętą współpracę"), była miłość. Całym sercem przylgnął do słów: "Apostolstwo Katolickie, czyli Powszechne", któremu poświęcił swoje życie. Jego działalność duszpasterska na różnych odcinkach przynagliła go do wzbudzania "świętej współpracy" między duchownymi, zakonnikami i świeckimi, "aby wszyscy byli jedno". Zmarł w Rzymie 22 stycznia 1850 roku. W setną rocznicę śmierci został zaliczony w poczet błogosławionych przez Papieża Piusa XII, a 20 stycznia 1963 roku kanonizowany przez Papieża Jana XXIII w czasie trwania Soboru Watykańskiego II. Było to wyróżnienie i uznanie postaci Pallottiego, ale też znak i program samego Kościoła. Papież powiedział o świętym: "Święty Wincenty Pallotti jest jedną z najwybitniejszych postaci w działalności apostolskiej XIX wieku". Apostolska duchowość, czyli dar "świętej współpracy" Tuż po śmierci naszego założyciela włoska prasa pisała: "Umarł Święty", "Odszedł Apostoł Rzymu", "Zmarł Ojciec ubogich". A potem w miarę upływu lat świętość Pallottiego ukazywała coraz to nowe swoje oblicza. Nie da się jej zamknąć w żadnym schemacie. Pallotti łamał dotychczasowe konwencje, kanony świętości. Streszczał w sobie "stare i nowe", ascezę najdawniejszą i najnowszą. Był i jest świętym paradoksów; świętym łączącym w sobie pozorne przeciwieństwa. Zasadą duchowości, którą żył i w której kształtował swoją świętość, było: używać wszystkich środków prowadzących do celu, obojętnie, w jakiej znajdowałyby się duchowości; wszystko wykonywać możliwie z największą doskonałością; łączyć pokorne przeciwieństwa: pokorę, ufność i odwagę, wolność i dyscyplinę, surowość i serdeczność, moc i słabość. Pallotti wznosił się na szczyty świętości w momencie, kiedy sam uznał siebie za "największy grzech". Świętość Pallottiego to coraz bardziej mistrzowskie łączenie w jedno tych pozornych sprzeczności; łączenie i przezwyciężanie, ale przede wszystkim wezwanie do "świętej współpracy" w Kościele. Bóg obdarzył Pallottiego głębokim doświadczeniem swojej Boskiej nieskończonej Miłości i nieskończonego Miłosierdzia. Według św. Wincentego, najgłębszym motywem Bożej działalności jest Jego nieskończona Miłość. Człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boże osiąga cel życia, trwając w nieustannym praktykowaniu miłości do Boga i względem bliźniego. To doświadczenie pozwoliło Pallottiemu rozpoznać w Chrystusie Apostoła Ojca Przedwiecznego. Wszystko to, co Jezus czynił podczas swego życia ziemskiego, znajduje swe źródło w Jego miłości do Ojca i w Jego zbawczej miłości względem ludzi. Życie będące naśladowaniem Chrystusa, miłość względem Boga Ojca i miłość bliźniego, stanowią sekret skuteczności apostolskiej każdego chrześcijanina. Dlatego miłość, największy dar Ducha Świętego, jest według Pallottiego najistotniejszym motywem "świętej współpracy" w apostolstwie. "Każdy - apostołem" - to dewiza jego działalności kapłańskiej i apostolskiej. A być apostołem, to współpracować dla zbawienia człowieka. Duchowość apostolską "świętej współpracy" Pallotti oparł również na analizie życia i działalności Maryi. Żył on treścią ikony Maryi z Betlejem i Nazaretu. Szczególnie jednak umiłował ikonę Maryi z Wieczernika - Królowej Apostołów. Ją ustanowił Patronką Stowarzyszenia i Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Jest Ona, po Chrystusie, najdoskonalszym wzorem apostolstwa - "świętej współpracy". Maryja Królowa Apostołów ukazuje nam tę samą godność ludzi wierzących jakiegokolwiek stanu, zawodu i stanowiska, która ma swe źródło w stworzeniu człowieka na obraz i podobieństwo Boże oraz w powszechnym kapłaństwie ludu Bożego. Wieczernik z Królową Apostołów staje się miejscem powszechnej komunii, miejscem "świętej współpracy", gdzie otrzymuje się pełnię darów Ducha Świętego, który ponagla, by "iść i nauczać wszystkie narody" i być tam, gdzie to jest konieczne. Tytuł Królowej Apostołów jest dla św. Wincentego symbolem, programem, najskuteczniejszym przykładem i najdoskonalszym wzorem dla apostolstwa każdego chrześcijanina, wzorem "świętej współpracy". Pallotti śnił i pragnął "świętej współpracy" Widząc świat i jego niepokoje oraz skostniałe formy życia, dążył do jego przemiany. Marzył o zwołaniu soboru ku odnowie życia religijnego. Marzył bowiem o Kościele bez widzów, zbudowanym na miłości, Kościele wszystkich: duchownych, zakonników i świeckich; Kościele otwartych drzwi; Kościele zrozumienia i współczucia; Kościele, który poszukuje ludzi tam, gdzie są; Kościele, któremu nikt nie jest obcy i dla którego nic nie jest obojętne; Kościele małych, biednych, utrudzonych, usuniętych w cień, płaczących i przygniecionych troskami; Kościele - nie pobożnych frazesów, lecz cichego, ofiarnego i dynamicznego czynu; Kościele, w którym widoczna jest "święta współpraca" pomiędzy duchownymi, zakonnikami i ludźmi świeckimi. Te pragnienia i marzenia pobudzały Pallottiego do czynu, wzbudzały szlachetny entuzjazm, przynaglały do działania. Ponadto poszerzały jego horyzonty. Nie sposób ich opisać, ale wzbudzały w Pallottim gorącą miłość do Boga i ludzi, kreśliły szerokie plany na przyszłość. Jego marzenia wychodziły poza granice krótkiego życia. Jak przypomniał Ojciec Święty Paweł VI, dopiero Sobór Watykański II zrealizował to, o czym marzył Pallotti, gdy chodzi o apostolstwo ludzi świeckich i potrzebę "świętej współpracy" w Kościele. W sercu Pallottiego dojrzewało coraz bardziej przeświadczenie, które nadało jego życiu kierunek i sens: "Pamiętajmy, że ze wszystkich dostojnych, szlachetnych i świetnych dzieł Boskich najświętszym, najszlachetniejszym, najdostojniejszym i najbardziej Boskim jest współdziałanie ["święta współpraca"] z zamiarami, wolą i miłościwymi pragnieniami Boga, mającymi na względzie zbawienie ludzi". Owocem marzenia o "świętej współpracy" w apostolstwie Kościoła jest zasadnicze dzieło życia Pallottiego - Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego. Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego - dzieło "świętej współpracy" Z inspiracji Ducha Świętego postanowił założyć dzieło, w którym wszyscy ochrzczeni mogliby współpracować - uczestniczyć w misji Kościoła, jeśli zjednoczą się w realizacji jednego wspólnego celu. Wincenty Pallotti wyjaśnił tę swoją wizję w następujących słowach: "Apostolstwo Katolickie, to jest Powszechne, może być udziałem osób ze wszystkich stanów, gdyż jest ono działalnością, jaką każdy w miarę swoich możliwości może i powinien wykonywać ku większej chwale Boga oraz dla wiecznego zbawienia swego własnego, jak i bliźniego". Jest to dzieło "świętej współpracy" w Kościele. W maju 1835 roku Wincenty Pallotti skierował do ludu Rzymu pierwsze wezwanie, w którym przedstawił naturę i cel "Pobożnego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego", zapraszając kapłanów i świeckich do "świętej współpracy" w tym dziele. 11 lipca tego samego roku dzieło zatwierdził Papież Grzegorz XVI. Różnorodność wśród członków Zjednoczenia przynaglała Wincentego Pallottiego do przemyślenia różnych form przynależności, różnych struktur organizacyjnych tej "świętej współpracy". Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, które Pallotti chciał popierać, tworzyć i propagować, miało być w Kościele "ewangeliczną surmą, która wszystkich wzywa, która wszystkich zaprasza do "świętej współpracy", która rozbudza gorliwość i miłość u wszystkich wiernych". Pragnął, aby służyło Kościołowi, który kontynuuje misję Chrystusa na ziemi i jest znakiem oraz narzędziem powszechnej jedności, którą Bóg doprowadzi do pełni. Dzieło Pallottiego jest wymowną ekspresją "sentire cum Ecclesia", komunii eklezjalnej polegającej na "świętej współpracy" wszystkich jego członków. Fundamentem jedności Zjednoczenia jest wezwanie do życia w miłości, gorliwości apostolskiej i "świętej współpracy". Dlatego też węzłem Zjednoczenia jest przede wszystkim współzawodnicząca miłość, duch "świętej współpracy" z minimum struktur organizacyjnych. Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, do którego już na etapie początkowym należeli księża, zakonnicy i wierni świeccy, rozwijało się w sposób bardziej organiczny w latach po śmierci założyciela. I tak ukształtowały się stopniowo: Wspólnota Księży i Braci, Wspólnoty Sióstr oraz różne inne wspólnoty składające się z wiernych świeckich obu płci, przynależących do różnych stanów i zajmujących różne stanowiska. Dziś Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego zachowuje zasadniczo tę samą strukturę i jest otwarte dla wszystkich członków ludu Bożego angażujących się indywidualnie lub w zorganizowanych grupach czy wspólnotach. Wszyscy tworzą jedną rodzinę, starają się kierować zasadą "świętej współpracy" i poświęcają się działalności, która jest odpowiedzią na wyzwania współczesnego apostolstwa powszechnego. Aktualność zasady Pallottiego o "świętej współpracy" Wincenty Pallotti jest dziś jeszcze bardziej aktualny niż kiedykolwiek przez swoją duchowość apostolską i zasadę "świętej współpracy". Wyraził to dobitnie Papież Paweł VI zaraz po kanonizacji Pallottiego: "Wincenty Pallotti był zwiastunem przyszłości (...) Prawie o sto lat uprzedził on odkrycie następującego faktu: w świecie ludzi świeckich, do tego czasu biernym, ospałym (...) istnieje wielka energia służenia dobru. Święty zapukał do sumienia świeckich, jak puka się do drzwi". Oto tajemnica wielkości Pallottiego, którego nazwano "prekursorem" przyszłości, piewcą zasady "świętej współpracy" w Kościele. Jan Paweł II w orędziu z okazji dwusetnej rocznicy urodzin św. Wincentego Pallottiego, skierowanym (21 kwietnia 1995 r.) do przełożonego generalnego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, napisał: "Wyrażam moją radość z podjętych inicjatyw mających na celu ożywienie szczególnego charyzmatu, który św. Założyciel zostawił jako dziedzictwo. Ten dar Ducha niech będzie pobudką dla każdego do odnowy życia duchowego i do zjednoczenia apostolskich wysiłków, aby wobec świata dawać świadectwo o obecności Boga żyjącego, który jest Miłością Nieskończoną (...). Aktualność tego przesłania ukazuje się w sposób oczywisty u progu trzeciego Tysiąclecia; zaiste, w świecie, który ryzykuje dechrystianizację, cóż bardziej znaczącego mogliby ofiarować członkowie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego jeżeli nie aktywne zaangażowanie się w dzieło nowej ewangelizacji?". Ojciec Święty wspomniał o aktualności przesłania Pallottiego, o potrzebie "świętej współpracy" w takich dziedzinach, jak: troska o biednych, opuszczonych i zepchniętych na margines, obrona życia, praca wśród młodych, starszych i zapomnianych, popieranie działalności misyjnej i charytatywnej mającej na celu niesienie pomocy bliźniemu w jego potrzebach materialnych i duchowych; jak również nauczanie, pocieszanie, umacnianie, przebaczanie i znoszenie innych z cierpliwością. "Są to dzieła, za pomocą których św. Wincenty świadczył o miłości braterskiej i przyczyniał się do budowania cywilizacji miłości. Z mojej strony nie mogę nie wyrazić mojego zadowolenia z powodu takiego zaangażowania (...)". Duch św. Wincentego Pallottiego winien nieustannie pobudzać wszystkich w dążeniu do "wysokiej miary" zwyczajnego życia chrześcijańskiego oraz do pielęgnowania "pedagogiki świętości" i "świętej współpracy" we współczesnym świecie tęskniącym za jednością. ks. dr Czesław Parzyszek SAC "Nasz Dziennik" 2008-01-22

Autor: wa