Św. Jadwiga Śląska - ewangeliczny znak sprzeciwu

Treść

To, że ks. kard. Karol Wojtyła, zanim został wybrany na Papieża, często udawał się na Dolny Śląsk, jest faktem powszechnie znanym. Już jako biskup, wikariusz kapitulny archidiecezji krakowskiej, a potem jej arcybiskup brał udział w uroczystościach religijnych we Wrocławiu, ale nie tylko. Stamtąd lubił bowiem przybywać do sanktuarium św. Jadwigi Śląskiej w Trzebnicy. Związek Jana Pawła II z tą świętą przypieczętowała data 16 października 1978 r., gdy św. Jadwiga stała się patronką dnia wyboru ks. kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. Postawa św. Jadwigi Śląskiej, pobożnej małżonki, matki kilkorga dzieci, a ostatecznie wdowy, jest dziś znakiem ewangelicznego sprzeciwu wobec wszelkiej próby degradacji życia małżeńskiego i rodzinnego. To także wzór władczyni kierującej się w rządzeniu ewangeliczną miłością.
Kroniki odnotowały, że po raz pierwszy ks. abp Karol Wojtyła gościł w sanktuarium św. Jadwigi Śląskiej w Trzebnicy w dniach 29-31 sierpnia 1965 r., przy okazji udziału w obradach Komisji Duszpasterskiej Episkopatu Polski. W pierwszym dniu obrad przypadło mu celebrowanie uroczystej Mszy św., po której przemówił do wiernych, podkreślając swą radość płynącą z faktu, "że mógł celebrować Mszę w bazylice, w której znajduje się grób św. Jadwigi Śląskiej, imienniczki i patronki Jadwigi Krakowskiej".
Arcybiskupa krakowskiego nie zabrakło też w Trzebnicy 16 października 1966 r., podczas milenijnych uroczystości archidiecezji wrocławskiej. Jako kaznodzieja mówił wtedy o dwóch Jadwigach, które wpisały się w historię naszej Ojczyzny. Przy grobie św. Jadwigi Śląskiej był też w roku następnym, podczas obchodów 700-lecia jej kanonizacji. Kilka lat później, 16 października 1974 r., mówił o obu Jadwigach w Radio Vaticana, podkreślając związki królowej Jadwigi z jej patronką i przypominając, że na dzień swojej królewskiej koronacji wybrała ona dzień jej liturgicznego święta - 16 października 1384 roku.
O związkach Jana Pawła II ze św. Jadwigą Śląską (zm. 1243 r.) traktuje obszernie książka zmarłego w ubiegłym roku salwatorianina, ks. Antoniego Kiełbasy, długoletniego kustosza sanktuarium trzebnickiego. Nosi ona tytuł "Święta Jadwiga patronka dnia wyboru Jana Pawła II". Autor stwierdza słusznie, że nić łącząca śląską Jadwigę i życie Karola Wojtyły stała się nierozerwalna na zawsze od 16 października 1978 r., kiedy wyszedł on z konklawe jako Jan Paweł II. Zapewne podczas żadnej z wizyt u grobu świętej jego osoba nie była tak bardzo otoczona modlitwą wiernych przy tymże grobie, jak owego pamiętnego dnia.
Pełnia powołania chrześcijańskiego
Czcigodny Sługa Boży Jan Paweł II był świadomy, że został Papieżem w rocznicę koronacji królowej Jadwigi, którą potem mógł z potrzeby serca kanonizować, ale nie zapomniał też nigdy o tym, że patronką dnia jego wyboru była św. Jadwiga Śląska. Sam zresztą wielokrotnie to podkreślał: "W pamiętnym dniu 16 października zostałem wezwany na Urząd Najwyższego Pasterza w Kościele. A wydarzyło się to nie przez jakiś ślepy traf właśnie w tym dniu, w którym umiłowani Rodacy moi, zwłaszcza ci z Dolnego Śląska i Opolszczyzny oraz inni przebywający w Trzebnicy na uroczystościach ku czci św. Jadwigi modlili się o szczęśliwy wybór Papieża" (16.10.1979 r.).
Już w czasie swojej pierwszej pielgrzymki do Polski, 5 czerwca 1979 r., przemawiając na Jasnej Górze do mieszkańców Dolnego Śląska i ofiarując do sanktuarium trzebnickiego świecę paschalną i kielich mszalny, Ojciec Święty przypomniał życiową misję i świętość "tej dzielnej niewiasty (...), która objawiła się w dziejach naszej Ojczyzny, a pośrednio i całej Europy XIII stulecia, (...) wspominając szczególnie to wydarzenie, którego bohaterem był jej syn, książę Henryk Pobożny. To on stawił skuteczny opór najazdowi Tatarów, który w roku 1241 przeszedł przez Polskę ze Wschodu, z Azji, i zatrzymał się dopiero na Śląsku, pod Legnicą. Wprawdzie Henryk Pobożny poległ w tym śmiertelnym boju, jednakże Tatarzy byli zmuszeni wycofać się - i nigdy już tak daleko ku Zachodowi nie zapuścili swoich zagonów. Za bohaterskim synem stała jego matka, która dodawała mu odwagi i polecała jego bój pod Legnicą Chrystusowi ukrzyżowanemu. Jej serce zapłaciło śmiercią syna za pokój i bezpieczeństwo ziem jej poddanych, a także ziem sąsiednich i całej zachodniej Europy".
Papież przypomniał nadto, że św. Jadwiga, jako wdowa, długie lata swego życia poświęciła wyłącznie Bogu, wstępując do ufundowanego przez siebie opactwa w Trzebnicy, gdzie dokończyła świątobliwego żywota w roku 1243.
Świętą Jadwigę Śląską Jan Paweł II wspominał w swym nauczaniu bardzo wiele razy. Najobszerniej mówił jednak o niej we Wrocławiu, 21 czerwca 1983 roku. Zapraszał do "patrzenia w jej stronę, aby widzieć w niej wielkie światło, które rozświeca sprawy ludzkie na ziemi" i stwierdził, że w życiu świętej "wyraziła się jakby cała pełnia powołania chrześcijańskiego", gdyż "nie ma w niej rozbieżności pomiędzy powołaniem wdowy-fundatorki a powołaniem żony-matki". Zachęcał więc wszystkich do "odczytywania Ewangelii niejako na kolanach św. Jadwigi (...), umacniając w ten sposób najgłębsze podstawy chrześcijańskiej moralności".
Umiłowanie Boga i Ojczyzny
Orędzie św. Jadwigi Śląskiej, które płynie do nas z nauczania Jana Pawła II o tej patronce dnia jego wyboru na stolicę św. Piotra, dotyczy przede wszystkim życia rodzinnego i małżeńskiego, praworządności i dobrych obyczajów, a wszystko to w miłowaniu Boga i Ojczyzny, jak czyniono w piastowskim domu świętej. Nie wolno zapomnieć, że św. Jadwiga była pobożną małżonką, matką kilkorga dzieci, a następnie przez długie lata wdową. Była władczynią kierującą się ewangeliczną miłością: nie pozwalała uciskać poddanych, wspomagała biednych, zorganizowała szpital dla chorych i cierpiących. Słowem - jak życzył Jan Paweł II - "wedle jej wzoru, na przykazaniu miłości powinno się opierać nasze życie osobiste, rodzinne i społeczne". Czy postać tej świętej nie jest jak znak ewangelicznego sprzeciwu dla tych wszystkich, którzy chcą oddzielać swoją wiarę od zaangażowania w życiu społeczno-politycznym?
W wirze dzisiejszego świata, zalewie liberalizmu, permisywizmu, pornografii, oportunizmu, prowadzących wielu Polaków do zagubienia, indyferentyzmu, konsumpcjonizmu i znieczulicy społecznej, innych zaś do skrajnego ubóstwa, ta nadprzyrodzona i ewangeliczna motywacja i przykład życia, jakie oferuje św. Jadwiga i przypomina Jan Paweł II, jawią się nader aktualne i opatrznościowe. W dobie kryzysu życia rodzinnego, plagi rozwodów, skazywania dzieci na wychowywanie w placówkach opiekuńczych, w epoce, w której parlamenty wielu krajów pozwalają na zawieranie związków homoseksualnych i zezwalają im nawet na adoptowanie dzieci, orędzie św. Jadwigi staje się ewangelicznym znakiem sprzeciwu, którego tak bardzo potrzebują nasze zeświecczone czasy.
o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD
W najbliższą sobotę zapraszamy na kolejne rekolekcyjne spotkanie, tym razem ze św. Józefem, Opiekunem Świętej Rodziny, którego Papież Jan Paweł II nazwał patronem Kościoła naszych czasów.

Autor: jc