Serce Króla królów
Treść
Zbliża się uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. Obchodzić ją będziemy w ostatnią niedzielę roku liturgicznego, 25 listopada. To wspaniała okazja, aby podjąć temat o Intronizacji Serca Króla królów i Pana panujących. Warto wyjaśnić kilka pojęć.
Intronizacja
To decyzja, wybór, wyznanie wiary, w której na pierwszym miejscu jest Boskie "Ty". Ty, Jezu Chryste, jesteś Bogiem, Panem, Królem. Jest to uznanie faktu, a nie nadawanie tytułu. Ta decyzja może być osobista, rodzinna, wspólnotowa w mniejszym lub większym zakresie, np. w wymiarze narodu czy państwa.
Serce Króla królów i Pana panujących to wspaniała synteza prawdy o Jezusie, naszym Zbawicielu, który jako odwieczny Syn Boży w tajemnicy Wcielenia, w swoim Boskim Sercu ogniskuje miłość do Ojca i ludzi. Król królujący przez Serce, przez Miłość (patrz encyklika Piusa XI "Miserentissimus Redemptor", 3). "A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie" (J 12, 32). Stąd praktyka Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, która w istocie oznacza wywyższenie Osoby Jezusa i uznanie prawa miłości jako zasady życia Jezusa i Jego wyznawców.
Poświęcenie to sposób życia według rozumienia słów Jezusa: "A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie" (J 17, 19).
Intronizacja a poświęcenie Najświętszemu Sercu Pana Jezusa
Intronizacja Serca Króla królów i Pana panujących jest punktem wyjścia; poświęcenie Boskiemu Sercu punktem dojścia. Prosty przykład: ślub i życie po ślubie. Najpierw jest wybór, decyzja dotycząca osoby, potem życie dla niej.
Królowanie Jezusa Chrystusa realizuje się poprzez poświęcenie się Jego Sercu. Gdy żyje się według Jego Serca, wtedy On króluje!
Oddzielanie kultu Chrystusa Króla od kultu Jego Boskiego Serca jest zubożeniem nauki Kościoła i naraża tę cudowną syntezę na degradację jednego z nich.
W Kościele polskim podejmowane są wielorakie starania o Intronizację Najświętszego Serca Pana Jezusa, Króla. Ta praktyka, zahamowana przez II wojnę światową, a następnie zdominowana przez problematykę Soboru Watykańskiego II, wraca z całą energią do Kościoła naszych czasów. Jedną z inspiracji do podejmowania dzieła Intronizacji według nauki Kościoła wyrażonej w licznych encyklikach papieskich XX wieku jest życie i dzieło służebnicy Bożej Rozalii Celakówny, apostołki kultu Serca Pana Jezusa, której proces beatyfikacyjny toczy się w Rzymie. Objawienia prywatne, np. św. Małgorzaty Marii Alacoque czy św. Faustyny nie są przedmiotem wiary, ale inspiracją do poszukiwania w nauczaniu Kościoła tego, co stało się mistycznym doświadczeniem osoby prywatnej. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: "W historii zdarzały się tak zwane objawienia prywatne; niektóre z nich zostały uznane przez autorytet Kościoła. Nie należą one jednak do depozytu wiary. Ich rolą nie jest 'ulepszanie' czy 'uzupełnianie' ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomoc w pełniejszym przeżywaniu Go w jakiejś epoce historycznej. Zmysł wiary wiernych, kierowany przez Urząd Nauczycielski Kościoła, umie rozróżniać i przyjmować to, co w tych objawieniach stanowi autentyczne wezwanie Chrystusa lub świętych skierowane do Kościoła" (KKK, 67).
Rozalia pisze: "Polska nie zginie, o ile przyjmie Chrystusa za Króla w całym tego słowa znaczeniu; jeżeli się podporządkuje pod prawo Boże, pod prawo Jego Miłości. Inaczej, moje dziecko, nie ostoi się. Oświadczam Ci to, moje dziecko, jeszcze raz, że tylko te państwa nie zginą, które będą oddane Jezusowemu Sercu przez Intronizację, które uznają Go swym Królem i Panem. Przyjdzie straszna katastrofa na świat. (...) Tak się, dziecko, stanie, jeżeli ludzkość nie zwróci się do Boga. Nie trzeba zaniedbywać sprawy przyśpieszenia chwili Intronizacji w Polsce" (Wyznania, s. 304).
Kto jest kompetentny dokonywać Aktów Intronizacji?
Osobiście - każdy, nikt w czyimś imieniu. W rodzinie głowa rodziny lub ta osoba, która ma prawo do podejmowania takich decyzji (w razie rozłąki, separacji itp.). We wspólnocie - przełożony, przełożona.
Gdy taki Akt ma zaistnieć w wymiarze społecznym, państwowym, może go dokonywać dana władza, jej przedstawiciele w łączności z władzą Kościoła. Marzy mi się taka uroczystość na Jasnej Górze (marzenia dobra rzecz). Istnieje bowiem autonomia Kościoła, który nie wkracza w dziedziny władzy państwowej, oraz państwa, które ma swoje kompetencje i nie może ich przejmować Kościół. Przedstawiciele państwa pełniący różne urzędy dokonują takiego Aktu Intronizacji i wyrażenia gotowości życia według Bożego Serca jako ludzie wiary w łączności z Kościołem i w Kościele. Dlatego niezrozumiała wydaje się inicjatywa niektórych posłów ubiegłej kadencji, którzy w parlamencie - instytucji świeckiej, podejmowali decyzje o nadaniu Chrystusowi nowego tytułu, który może nadawać tylko Kościół.
W wielu parafiach odbywają się rekolekcje intronizacyjne Najświętszego Serca Pana Jezusa przygotowujące wiernych do podejmowania takich Aktów. Prowadzą je najczęściej redemptoryści. Przygotowują one do intronizacji osobistej, rodzinnej i społecznej. Słuchacze Radia Maryja mieli niedawno okazję uczestniczyć w takim wydarzeniu w skali miasta (Tarnobrzeg, diecezja sandomierska).
Cechą charakterystyczną inicjatywy intronizacyjnej jest włączenie się w nią osób świeckich. One, za zgodą księdza proboszcza, tworzą Wspólnotę dla Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, która swoją pracę na rzecz Intronizacji rozpoczyna od cotygodniowej modlitwy przed wystawionym Najświętszym Sakramentem; współpracują z księdzem proboszczem i innymi osobami świeckimi w przygotowaniu i przeprowadzeniu Intronizacji w parafii, a po zakończeniu rekolekcji kontynuują swoją modlitwę i wysiłki zmierzające do utrwalenia ich owoców.
W "Dzienniczku" Siostry Faustyny Kowalskiej znajdują się takie słowa: "Takim jestem dla ciebie i takim będę, jakim Mnie wysławiasz". (Dz, 1707). Więc modlę się:
Wysławiam Cię, Panie Jezu, Królu wszechświata, a więc każdego wymiaru kosmosu i każdego zakątka ziemi, także umiłowanej Ojczyzny naszej, Polski. Wysławiam Cię w staraniach ludzi zatroskanych o Twoje królestwo w Polsce, o intronizację Twojego Boskiego Serca w życiu osobistym, rodzinnym, społecznym i państwowym. Wysławiam Cię, Panie, w odwadze udzielanej ludziom świeckim w zaangażowaniach intronizacyjnych. Wysławiam Cię w rychłym dniu, w którym nasza Ojczyzna, Polska, jednoznacznie opowie się za Tobą jako Panem i Królem, a swoje sprawy prowadzić będzie według prawa Ewangelii i Twego Boskiego Serca. Wysławiam Cię w błogosławionym życiu apostołki Bożego Serca Rozalii Celakówny.
o. Jan Mikrut CSsR
Na temat intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, Króla królów i Pana panujących, pojawia się coraz więcej publikacji. Encykliki: Leon XIII "Annum sacrum", Pius XI "Ouas primas", Pius XI "Miserentissimus Redemptor", Pius XII "Haurietis aquas", Jan Paweł II "Redemptor hominis", "Dives in misericordia"... Cztery pierwsze znajdują się w książce "Polska nie zginie, jeśli", Wydawnictwo Sióstr Loretanek, Warszawa 2002 r., pod red. o. Jana Mikruta CSsR. Przesłania Marii Małgorzaty Alacoque i sługi Bożej Rozalii Celakówny znajdziemy w opracowaniu: o. Zygmunta Dobrzyckiego OSPPE, o. Sykstusa Szafrańca OSPPE: "Wielkie wezwanie Serca Jezusa do Narodu Polskiego", WAM, Kraków 2007.
Osoby zainteresowane budowaniem Wspólnot dla Intronizacji NSPJ mogą uzyskać informacje pod adresem: Ewa Nosiadek, ul. Pilotów 28/23, 31-462 Kraków, tel. (012) 412 61 05.
"Nasz Dziennik" 2007-11-06
Autor: wa