Rozmowa XXIII z abba Teonasem. O bezgrzeszności
Treść
Wyobraźmy sobie, że do jakiegoś wielkiego domu pełnego różnych przedmiotów, narzędzi i naczyń wchodzą razem dwie osoby, jedna z bystrym i zdrowym wzrokiem, druga zaś taka, której wzrok osłabł na skutek nieustannego łzawienia.
Wyobraźmy sobie, że do jakiegoś wielkiego domu pełnego różnych przedmiotów, narzędzi i naczyń wchodzą razem dwie osoby, jedna z bystrym i zdrowym wzrokiem, druga zaś taka, której wzrok osłabł na skutek nieustannego łzawienia. Czy ten, któremu osłabiony wzrok przeszkadza w widzeniu wszystkiego, nie powie, że nic innego się tam nie znajduje, oprócz szaf, łóżek, ław, stołów i takich rzeczy, które można raczej dotknąć ręką, niż zobaczyć wzrokiem? Natomiast drugi, który zdrowym wzrokiem przejrzał nawet wszystkie zakamarki, powie, że jest tam wiele drobnych rzeczy, które ledwie można policzyć i gdyby je kiedyś zebrać w jeden stos, to dorównałby swą wielkością tym kilku przedmiotom, które tamten namacał, a być może nawet by [ten stos] je przewyższył.
Tak więc święci, których najwyższym celem jest doskonałość, i którzy – że tak powiem – są jakby widzący, dostrzegają w sobie wyraźnie i bardzo surowo potępiają nawet to, czego nie widzi jakby ociemniały wzrok naszej duszy. Dzieje się tak do tego stopnia, że naszemu brakowi dbałości wydaje się, jakbyśmy nie splamili śnieżnej bieli swego ciała nawet najmniejszą skazą grzechu. Natomiast im wydaje się, że są opryskani wieloma plamami, jeśli do ich umysłu wkradnie się – już nie powiem – jakaś grzeszna i zwodnicza myśl, lecz nawet wtedy, gdy w czasie modlitwy pamięć o Psalmie, który ma być odmawiany, odwróci uwagę modlącego się / Św. Jan Kasjan
Słuchasz fragmentu książki Rozmowy z Ojcami, tom 3 św. Jana Kasjana / Czyta: Franciszek Wytych OSB / Słuchaj podcastów
Św. Jan Kasjan (ok. 365–435) jeden z największych autorytetów w monastycyzmie zachodnim. Urodzony w Dobrudży (na terenie dzisiejszej Rumunii i Bułgarii), od młodości zafascynowany życiem monastycznym. Mając 18 lat wyruszył do Palestyny (383), gdzie wstąpił do klasztoru. Razem z Germanusem, swoim przyjacielem, udał się do Egiptu (Nitria, Cele, Sketis), gdzie spotkał się i rozmawiał z najsłynniejszymi Ojcami Pustyni. W 400 roku wyjechał do Konstantynopola, gdzie zaprzyjaźnił się ze św. Janem Chryzostomem. W roku 405 pojechał do Rzymu, szukając u papieża wsparcia dla prześladowanego Jana. Tu spotkał i zaprzyjaźnił się z diakonem Leonem, późniejszym papieżem Leonem Wielkim. Stąd wyjechał do Marsylii w 416 roku, gdzie założył dwa klasztory: męski i żeński. Napisał: „Reguły”; „Rozmowy z Ojcami”; „O wcieleniu Pańskim przeciw Nestoriuszowi”.
Żródło: cspb.pl,
Autor: mj