Radość z Adwentu, radość z pokuty
Treść
Ewangelia jest przeznaczona dla wszystkich ludzi dobrej woli, dla grzeszników, którzy odkrywają, że Pan jest blisko i z tej świadomości zaczynają się cieszyć. Głęboka radość zawsze prowadzi do zmiany życia, do przebywania w Bożej obecności.
III Niedziela Adwentu
So 3,14–17; Flp 4,4–7; Łk 3,10–18
Niedziela Radości, trzecia Niedziela Adwentu… W tradycji liturgicznej nazywamy ją „Gaudete” – „Radujcie się”. Jest to cytat z antyfony na wejście zaczerpniętej z listu św. Pawła do Filipian. Adwent zatem jest czasem pokuty i wyciszenia (przypominają nam o tym fioletowy kolor szat liturgicznych oraz pomijanie podczas Mszy niedzielnej śpiewu Chwała na wysokości Bogu), ale musimy pamiętać o tym, że pokuta nie jest ćwiczeniem się w smutku i rozpaczy z powodu zła, ale odnajdywaniem pokładów nadziei, którą daje wierny zawsze Bóg; Pan, który udziela przebaczenia i siły do czynienia dobra.
O tym uczy pierwsze czytanie z Księgi Sofoniasza. Prorok mówi o mocy Bożego przebaczenia, które objawia się w obecności Stwórcy. To kluczowe doświadczenie – tylko ci, którzy są dla nas ważni, mogą cieszyć się naszą obecnością. Podobnie jest z Bogiem. Ponieważ jesteśmy dla Niego bardzo ważni, zatem nieustannie jest On z nami, a jego bycie wśród nas niesie z sobą przemianę. Nie można bowiem przebywać z Bogiem bez głębokich konsekwencji tego faktu. Prorok mówi, że Jego przebaczenie prowadzi do pojednania, zjednoczenia w oddawaniu Jemu czci.
Święty Paweł rozwija tę myśl. Podkreśla, że radość chrześcijanina wypływa z faktu, że Bóg jest blisko. Zrozumieć należy dobrze jej istotę. Nie rodzi się ona z optymistycznego podejścia do życia (nie jest więc sprawą temperamentu) albo z licznych dobrych rzeczy, które się dzieją na codzień. Nie chodzi też o sukcesy, które odnosimy my sami albo nasi bliscy. Radość chrześcijanina jest zakotwiczona w Bogu i z Niego wypływa. Pan jest blisko – mówi Paweł. Oznacza to, że On chce być blisko nas i że tak jest w istocie, i że nic nas tego nie pozbawi. Radość wypływa z tej wiary, że nic nas od Niego nie oddzieli i nigdy nie będziemy sami. Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną – modli się psalmista (Ps 23[22],4).
Ostateczne wnioski wyciągnąć można z Ewangelii. Czyni to dla nas św. Jan Chrzciciel, który na pytanie: „Co mamy czynić?” odpowiada nauką o miłosierdziu i wypełnianiu swoich obowiązków. Banalna nauka? Być może, ale nie sądźmy, że chrześcijaństwo niesie w sobie jaką wiedzę sekretną, otwartą tylko dla wtajemniczonych. Ewangelia jest przeznaczona dla wszystkich ludzi dobrej woli, dla grzeszników, którzy odkrywają, że Pan jest blisko i z tej świadomości zaczynają się cieszyć. Głęboka radość zawsze prowadzi do zmiany życia, do przebywania w Bożej obecności. To właśnie pokuta: odwracanie się od zła i wybieranie dobra. Życie z Bogiem i dążenie do pełnienia czynów miłości: czy ktoś potrafi wskazać człowiekowi głębsze przyczyny radości?
Fragment książki Słowo jest blisko ciebie. Refleksje wokół czytań liturgicznych
Szymon Hiżycki OSB (ur. w 1980 r.) studiował teologię oraz filologię klasyczną; odbył specjalistyczne studia z zakresu starożytnego monastycyzmu w kolegium św. Anzelma w Rzymie. Jest miłośnikiem literatury klasycznej i Ojców Kościoła. W klasztorze pełnił funkcję opiekuna ministrantów, duszpasterza akademickiego, bibliotekarza i rektora studiów. Do momentu wyboru na urząd opacki był także mistrzem nowicjatu tynieckiego. Wykłada w Kolegium Teologiczno-Filozoficznym oo. Dominikanów. Autor książki na temat ośmiu duchów zła Pomiędzy grzechem a myślą oraz o praktyce modlitwy nieustannej Modlitwa Jezusowa. Bardzo krótkie wprowadzenie.
Żródło: cspb.pl, 12
Autor: mj