Profesor Lech Kaczyński, prezydent elekt

Treść

Urodził się w 1949 r. w Warszawie w rodzinie o tradycjach patriotycznych. Rodzice walczyli o wolność Ojczyzny, matka - w Szarych Szeregach, ojciec - w Armii Krajowej, m.in. w Powstaniu Warszawskim. Po skończeniu prawa na Uniwersytecie Warszawskim w 1971 roku podjął pracę naukową na Uniwersytecie Gdańskim, w 1980 r. obronił doktorat z prawa pracy, a 10 lat później - habilitację. Następnie pracował jako profesor nadzwyczajny na innych uczelniach.
Począwszy od lat 70. Lech Kaczyński pozostawał związany z opozycją. W 1977 roku podjął współpracę z Biurem Interwencji Komitetu Obrony Robotników (KOR) - prowadził szkolenia z zakresu prawa pracy dla robotników. Rok później związał się z Wolnymi Związkami Zawodowymi. W czasie Sierpnia '80 był doradcą gdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego Stoczni w Gdańsku, a w 1981 r. - delegatem gdańskiego NSZZ "Solidarność" na I Krajowy Zjazd "Solidarności". W czasie stanu wojennego był internowany (od grudnia 1981 do października 1982 r.). Po zwolnieniu powrócił do działalności związkowej. Przez lata był bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy - lidera "Solidarności" i późniejszego prezydenta Polski. Od lutego do kwietnia 1989 r. brał udział w obradach Okrągłego Stołu, gdzie zasiadał w zespole do spraw pluralizmu związkowego, i w spotkaniach w Magdalence. Od początku krytykował Tadeusza Mazowieckiego za politykę tzw. grubej kreski, postulował lustrację i dekomunizację w życiu publicznym. W 1991 r. na kilka miesięcy objął stanowisko ministra stanu, szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego w Kancelarii Prezydenta Wałęsy. W lutym 1992 r. został prezesem Najwyższej Izby Kontroli (NIK). Pracując na tym stanowisku (do maja 1995 r.), ujawnił nadużycia władzy i nieuczciwą prywatyzację. W czerwcu 2000 r. zastąpił Hannę Suchocką na stanowisku ministra sprawiedliwości oraz prokuratora generalnego w rządzie Jerzego Buzka. Objąwszy resort, energicznie przystąpił do zerwania z obowiązującą w Polsce od lat liberalną polityką karną i jako pierwszy minister sprawiedliwości skutecznie przeciwstawił się fali przestępczości. Dał się poznać jako rzecznik surowych kar wobec przestępców. Doprowadził do rozbicia gangów pruszkowskiego i wołomińskiego, zwalczał korupcję w prokuraturze i w sądach. Szybko stał się bardzo popularnym ministrem, mimo kiepskich notowań rządu.
W 2001 r. współtworzył wraz z bratem Jarosławem Kaczyńskim Prawo i Sprawiedliwość, nową partię prawicową, powstałą na bazie dawnego Porozumienia Centrum i niektórych secesjonistów z Akcji Wyborczej "Solidarność".
18 listopada 2002 r. bezdyskusyjnie wygrał wybory na prezydenta miasta stołecznego Warszawy w pierwszych wyborach bezpośrednich. Rządy w stolicy rozpoczął od skutecznej walki z pasożytującym na mieście układem korupcyjnym, tzw. układem warszawskim, oraz przywrócenia ładu i porządku. Ściągnął na siebie gniew lewicy i liberałów, kiedy zabronił przejścia ulicami miasta tzw. parady równości. Utworzył Muzeum Powstania Warszawskiego, które otwarte zostało w 60. rocznicę wybuchu walk.
23 października 2005 r. został wybrany na urząd prezydenta RP.

"Nasz Dziennik" 2005-10-25

Autor: ab