Orędownik nowej ewangelizacji

Ta rocznica jest okazją do przypomnienia duchowej sylwetki tego redemptorysty, który ma niebywałe zasługi dla odrodzenia religijnego, moralnego i narodowego Polski na przełomie XIX i XX wieku. Może być więc patronem i orędownikiem nowej ewangelizacji w naszej Ojczyźnie. Do seminarium redemptorystów wstąpił 7 września 1864 r. w Londynie. Zmarł w 1933 r. w Warszawie w powszechnej opinii świętości i pochowany został w kościele św. Klemensa przy ul. Karolkowej.

Trwa jego proces beatyfikacyjny. W 2004 r. w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Watykanie złożono obszerne Positio. Teraz do beatyfikacji o. Łubieńskiego potrzeba cudu zdziałanego przez Boga za wstawiennictwem o. Bernarda. Dlatego modlimy się o cud i zachęcamy wiernych do takiej modlitwy.

Bardzo bogatą działalność o. Bernarda można streścić w siedmiu punktach. Po pierwsze, jego wielką zasługą było sprowadzenie do Polski zgromadzenia redemptorystów w 1883 roku. Założył pierwszy, bardzo ubogi klasztor w Mościskach k. Lwowa. Po drugie, o. Bernard charakteryzował się ogromną apostolską gorliwością i siłą w cierpieniach i licznych przeciwnościach. Mając 39 lat, został dotknięty częściowym paraliżem nóg. Pomimo tego cierpienia przeprowadził ponad tysiąc misji i rekolekcji dla różnych grup społecznych. Po trzecie, szerzył kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy i świętych Polaków, sprowadził z Rzymu ponad 70 obrazów Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

Po czwarte, był charyzmatycznym spowiednikiem i kierownikiem duchowym. Miał żywe kontakty m.in. ze św. Zygmuntem Felińskim, z bł. Marią Karłowską, ks. kard. Adamem Sapiehą, o. Jackiem Woronieckim. Po piąte, był apostołem pióra: napisał wiele książek o tematyce religijnej, m.in. życiorys św. Alfonsa, św. Klemensa i św. Gerarda. Po szóste, przyczynił się do założenia ważnych klasztorów Ojców Redemptorystów: w Krakowie, Tuchowie i w Warszawie. I wreszcie po siódme, był wzorowym zakonnikiem redemptorystą, przekazicielem autentycznej tradycji pochodzącej wprost od św. Alfonsa, założyciela redemptorystów, i św. Klemensa. Mógł to uczynić dlatego, że przebywał w wielu redemptorystowskich klasztorach w Europie, a nawet spotkał tych współbraci, którzy osobiście znali św. Klemensa. Dzięki licznym podróżom i bardzo dobrej znajomości sześciu języków można powiedzieć, że był w pewnym sensie obywatelem Europy, zachowując jednocześnie wielką miłość do własnej Ojczyzny.

Procesem beatyfikacyjnym o. Bernarda żywo interesował się Jan Paweł II. Kilkakrotnie o tym wspominał o. Janowi Piekarskiemu, który przez wiele lat pracował w Watykanie. Papieżowi znana była postać o. Łubieńskiego zapewne poprzez ks. kard. Adama Sapiehę, z którym o. Bernard utrzymywał bliskie kontakty.

Informacje o otrzymanych łaskach za przyczyną Sługi Bożego o. Bernarda Łubieńskiego można przesyłać do wicepostulatora sprawy beatyfikacji o. Sławomira Pawłowicza, ul. Wysoka 1, 33-170 Tuchów; e-mail: o.bernard@cssr.pl.