Oddać swoje życie za brata
Treść
Dwaj bracia udali się do miasta, by sprzedać to, co wykonali. Kiedy w mieście rozeszli się w różne strony, jeden z nich popełnił grzech nieczysty. Brat przybył do niego i rzekł: „Wracajmy, bracie, do naszej celi”. Ten zaś odrzekł: „Ja nie wracam”…
Dwaj bracia udali się do miasta, by sprzedać to, co wykonali. Kiedy w mieście rozeszli się w różne strony, jeden z nich popełnił grzech nieczysty. Brat przybył do niego i rzekł: „Wracajmy, bracie, do naszej celi”. Ten zaś odrzekł: „Ja nie wracam”. „Dlaczego, bracie”, zapytał tamten. On odpowiedział: „Dlatego, że kiedy odszedłeś ode mnie, uległem pokusie i dopuściłem się nierządu”. Brat chcąc go pozyskać zaczął mówić, że i jemu się to przydarzyło, kiedy był sam bez niego. „Idźmy jednak i czyńmy wspólnie pokutę z wszystkich sił, a Bóg wybaczy nam, grzesznikom”. Kiedy wrócili do celi, donieśli starcom, co im się przydarzyło, a ci dali im zlecenia, jaką mają odbyć pokutę. Jeden z braci nie czynił jednak pokuty za siebie, lecz za drugiego brata tak, jak gdyby sam zgrzeszył. Bóg wejrzał na jego poświęcenie i na jego trud miłości (por. 1 Tes 1,3) i po upływie paru dni objawił jednemu ze starców, że z powodu wielkiej miłości owego brata, który nie zgrzeszył, odpuścił temu, który popełnił grzech nieczysty. Zaprawdę, to znaczy właśnie oddać swoje życie za brata (J 15,13).
Słuchasz fragmentu publikacji Przypowieści mnichów o pokusie i grzechu / Czyta: Jan Paweł Konobrodzki OSB / Słuchaj podcastów
Termin „apoftegmaty” odnosi się do zbiorów anegdot, sentencji, jak mówili Grecy – logoi, „słów” Ojców Pustyni. Nie jest łatwo zdefiniować czym są apoftegmaty, gdyż wielka jest ich różnorodność, choć nie mamy wątpliwości, że stanowią jeden rodzaj literacki. Odpowiedź Ojca (apoftegmat w zasadzie jest ze swej natury odpowiedzią na konkretne pytanie) może ograniczać się do kilku sylab, może na nią się składać sentencja, lub opowiadanie o jakimś wydarzeniu rozrastające się do opowieści, jak mówiono niegdyś, „budujących”.
Były one przeznaczone przede wszystkim dla osób niemających doświadczenia w życiu ascetycznym lub dopiero debiutujących na pustyni; miały im przekazać zbiorową mądrość środowisk monastycznych, służyć radą, umocnić w momentach zwątpienia. Stały się tekstami normatywnymi obok Biblii, gdyż mnisi egipscy bardzo rzadko posługiwali się regułami. W apoftegmatach umieszczano sugestie na temat godnego mnicha zachowania w kwestii pożywienia, snu, monastycznej etykiety. Apoftegmaty pozwalały zachować w pamięci postacie sławne, ważne, godne podziwu, które powinny służyć za modele… / Prof. Ewa Wipszycka, fragment publikacji Drugi dar Nilu, czyli o mnichach i klasztorach w późnoantycznym Egipcie
Żródło: cspb.pl, 14
Autor: mj