O smutku
Treść
Smutek jest paszczą lwa i łatwo pożera smutnego. Robakiem serca jest smutek i zżera rodzącą go matkę. Doznaje boleści matka, która rodzi syna, gdy jednak urodzi, zapomina o bólu. Smutek zaś sprawia wiele udręki, nie tylko wtedy, gdy powstaje, lecz pozostając po bólach rodzenia niemało zadaje boleści.
Smutek jest przygnębieniem duszy i powstaje z myśli gniewu.
Popędliwość jest bowiem pragnieniem zemsty,
niedopełnienie zaś zemsty rodzi smutek.
Smutek jest paszczą lwa i łatwo pożera smutnego.
Robakiem serca jest smutek i zżera rodzącą [go] matkę.
Doznaje boleści matka, która rodzi syna,
gdy jednak urodzi, zapomina o bólu.
Smutek zaś sprawia wiele udręki, nie tylko wtedy, gdy powstaje,
lecz pozostając po bólach rodzenia niemało zadaje boleści.
Nie zna duchowej rozkoszy smutny mnich,
podobnie jak smaku miodu ten, kto silnie gorączkuje.
Smutny mnich nie pobudzi swego umysłu do kontemplacji
ani nie wzniesie czystej modlitwy,
bowiem smutek jest przeszkodą wszelkiego dobra.
Więzy u stóp przeszkadzają w biegu,
a smutek w kontemplacji.
/ Ewagriusz z Pontu, fragment dzieła Pisma ascetyczne, tom 1
Słuchasz fragmentu dzieła Ewagriusza z Pontu Pisma ascetyczne, tom 1 / Czyta: Franciszek Wytych OSB / Słuchaj podcastów
Ewagriusz z Pontu – urodził się w roku 345 w Iborze (obecnie północna Turcja), w zamożnej rodzinie kapłana z Ibory. Wykształcony w Cezarei Kapadockiej. Bazyli Wielki, z którym jego rodzina utrzymywała żywy kontakt, ustanowił go lektorem tamtejszego Kościoła. Po śmierci swego ojca oraz Bazylego, Ewagriusz udał się do Konstantynopola, gdzie był wiernym towarzyszem Grzegorza z Nazjanzu w trudnym dlań okresie. Grzegorz wyświęcił go na diakona. Dzięki swej znajomości Pisma oraz bystrości umysłu, Ewagriusz zyskał w Konstantynopolu wielką sławę, odnosząc duże sukcesy jako kaznodzieja i walcząc z arianami.
Żródło: cspb.pl, 13
Autor: mj