O modlitwie Pańskiej. Rozmowa IX z abba Izaakiem
Treść
Podniesieni na poziom synostwa, rozpalmy raczej natychmiast w sobie miłość godną dobrych dzieci, która nie prosi o korzyść dla siebie, ale wszystkie swoje pragnienia skupia wokół chwały Ojca.
W czasie tej modlitwy dusza tonie i omdlewa z miłości, a z Bogiem rozmawia poufale i czule jakby z własnym ojcem.
O tym, że do takiego stanu duszy powinniśmy wytrwale dążyć, pouczają nas pierwsze słowa modlitwy Pańskiej Ojcze nasz, gdzie wyraźnie wyznajemy, że Bóg, Pan całego wszechświata jest naszym Ojcem i potwierdzamy, że ze stanu niewolników przybrał nas za swoich synów. Zaraz potem dodajemy jednak: Który jesteś w niebie, aby pamiętać, że tutaj na ziemi, w obecnym życiu, jesteśmy tylko wygnańcami, żyjącymi z dala od naszego Ojca. Z tego powodu powinniśmy brzydzić się tym światem i tęsknić za ojczyzną, w której przebywa Ojciec, nie dopuszczając się niczego, co mogłoby nas uczynić niegodnymi naszego powołania i wielkiego zaszczytu przybranych synów! Nie pozbawiajmy się, wzorem wyrodnych dzieci, ojcowskiego dziedzictwa, aby nie wpaść w ręce Jego surowej sprawiedliwości!
Podniesieni na poziom synostwa, rozpalmy raczej natychmiast w sobie miłość godną dobrych dzieci, która nie prosi o korzyść dla siebie, ale wszystkie swoje pragnienia skupia wokół chwały Ojca. Niech się święci imię Twoje! – wołajmy, potwierdzając, że jedynym naszym pragnieniem i radością jest Jego chwała, a my sami staramy się być naśladowcami Chrystusa, który powiedział: Kto mówi we własnym imieniu, ten szuka własnej chwały. Kto zaś szuka chwały tego, który go posłał, ten godzien jest wiary i nie ma w nim nieprawości (J 7,18) / Św. Jan Kasjan
Słuchasz fragmentu audiobooka Rozmowy o modlitwie / Czyta: Jan Paweł Konobrodzki OSB / Słuchaj podcastów
Św. Jan Kasjan (ok. 365–435) jeden z największych autorytetów w monastycyzmie zachodnim. Urodzony w Dobrudży (na terenie dzisiejszej Rumunii i Bułgarii), od młodości zafascynowany życiem monastycznym. Mając 18 lat wyruszył do Palestyny (383), gdzie wstąpił do klasztoru. Razem z Germanusem, swoim przyjacielem, udał się do Egiptu (Nitria, Cele, Sketis), gdzie spotkał się i rozmawiał z najsłynniejszymi Ojcami Pustyni. W 400 roku wyjechał do Konstantynopola, gdzie zaprzyjaźnił się ze św. Janem Chryzostomem. W roku 405 pojechał do Rzymu, szukając u papieża wsparcia dla prześladowanego Jana. Tu spotkał i zaprzyjaźnił się z diakonem Leonem, późniejszym papieżem Leonem Wielkim. Stąd wyjechał do Marsylii w 416 roku, gdzie założył dwa klasztory: męski i żeński. Napisał: „Reguły życia mnichów”; „Rozmowy z Ojcami”; „O wcieleniu Pańskim przeciw Nestoriuszowi”.
Żródło: cspb.pl,
Autor: mj