O gniewie
Treść
Gniewny mnich jest samotnym dzikiem, zaledwie kogoś zobaczy, już wyszczerzył zęby. Unosząca się para zagęszcza powietrze, a rozbudzona popędliwość zaciemnia umysł gniewnego. Podnosząca się mgła zaciemnia słońce, a myśl o mściwości – samotny umysł.
Gniewny mnich jest samotnym dzikiem,
zaledwie kogoś zobaczy, już wyszczerzył zęby.
Unosząca się para zagęszcza powietrze,
a rozbudzona popędliwość [zaciemnia] umysł gniewnego.
Podnosząca się mgła zaciemnia słońce,
a myśl o mściwości – samotny umysł.
Lew będąc w klatce wciąż porusza zawiasy,
a gwałtownik w celi – gniew.
Pięknym widokiem jest spokojne morze,
jednak nie ma nic wdzięczniejszego niż stan pokoju.
W spokojnym morzu nurkują delfiny,
a w stanie pokoju przepływają myśli miłe Bogu.
Cierpliwy mnich jest kojącym źródłem,
które każdemu dostarcza krzepiącego napoju.
/ Ewagriusz z Pontu, fragment dzieła Pisma ascetyczne, tom 1
Słuchasz fragmentu dzieła Ewagriusza z Pontu Pisma ascetyczne, tom 1 / Czyta: Franciszek Wytych OSB / Słuchaj podcastów
Ewagriusz z Pontu – urodził się w roku 345 w Iborze (obecnie północna Turcja), w zamożnej rodzinie kapłana z Ibory. Wykształcony w Cezarei Kapadockiej. Bazyli Wielki, z którym jego rodzina utrzymywała żywy kontakt, ustanowił go lektorem tamtejszego Kościoła. Po śmierci swego ojca oraz Bazylego, Ewagriusz udał się do Konstantynopola, gdzie był wiernym towarzyszem Grzegorza z Nazjanzu w trudnym dlań okresie. Grzegorz wyświęcił go na diakona. Dzięki swej znajomości Pisma oraz bystrości umysłu, Ewagriusz zyskał w Konstantynopolu wielką sławę, odnosząc duże sukcesy jako kaznodzieja i walcząc z arianami.
Żródło: cspb.pl,
Autor: mj