Modlitwa Jezusowa uczy pozostawania na tym, co małe
Treść
Modlitwa Jezusowa uczy nas pozostawania na tym, co małe. To zwykłe trwanie, bez oczekiwania doznania szczególnych wrażeń duchowych, cielesnych czy emocjonalnych. To umiejętność wdzięczności za obecność Tego, którego się przywołuje w modlitwie.
Ludzie poszukujący cnotliwego i miłego Bogu sposobu postępowania dbają o cnoty duszy, ponieważ są one ich własnością oraz wieczną błogością. A z rzeczy doczesnych korzystają tak, jak można, jak Bóg da i zechce. Czynią z nich użytek w pełni radości i wdzięczności, jak bardzo skromne by się nie okazały. Kosztowne pożywienie karmi ciała, jako materialne. Natomiast znajomość Boga, panowanie nad sobą, dobroć, dobroczynność, pobożność oraz łagodność przebóstwiają duszę / Pseudo-Antoni Wielki, Naszego w gronie świętych Ojca Antoniego Wielkiego pouczenia o zachowaniu ludzi i właściwym sposobie postępowania, [w:] Pseudo-Antoni Wielki. Izajasz Anachoreta. Wybór tekstów z I tomu Filokalii, przekład: C. Dobak, redakcja, komentarze i słownik: S. Hiżycki OSB, Wyd. Tyniec, Kraków 2017, s. 56 /.
W kolejnej myśli Pseudo-Antoni mówi o pewnej skromności w życiu. Ci, którzy szukają życia pobożnego, miłego Bogu, troszczą się o swoją duszę, czyli o zbawienie. To rodzi postawę, które jest daleka od zachłanności. Przejawia się we właściwym korzystaniu z dóbr materialnych. Są one konieczne do życia, ale nie mogą stanowić jego ostatecznego celu.
Ukierunkowanie na dbałość o duszę, czyli na sferę duchową w człowieku, porządkuje hierarchię wartości. Uczy właściwego podejścia do różnych spraw w życiu i tego, co jest mu potrzebne. Właściwa hierarchia wartości sprawia, że człowiek nie będzie gubił się w wyznaczaniu swoich życiowych celów, a będzie potrafił zatroszczyć się o to, co służy wieczności.
Brak zachłanności oznacza, że jednostka raduje się z wielu rzeczy, nawet małych, pozornie nic nie znaczących. Rodzi to wdzięczność, ponieważ istnieje świadomość obdarowania, otrzymania od innych, w tym od Boga, różnych dóbr. Wdzięczność jest czymś bardzo wartościowym. To umiejętność spojrzenia ponad swoje zachcianki i dostrzeżenie daru.
Warto w kontekście powyższych rozważań przytoczyć słowa św. Pawła: Wielkim zaś zyskiem jest pobożność wraz z poprzestawaniem na tym, co wystarczy. Nic bowiem nie przynieśliśmy na ten świat; nic też nie możemy [z niego] wynieść. Mając natomiast żywność i odzienie, i dach nad głową, bądźmy z tego zadowoleni! A ci, którzy chcą się bogacić, wpadają w pokusę i w zasadzkę oraz w liczne nierozumne i szkodliwe pożądania. One to pogrążają ludzi w zgubę i zatracenie. Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy. Za nimi to uganiając się, niektórzy zabłąkali się z dala od wiary i siebie samych przeszyli wielu boleściami (1 Tm 6,6-10).
Święty Paweł przestrzega przed chciwością, zachłannością, nieuporządkowanymi pożądaniami, a mówi o wartości wdzięczności nawet za małe rzeczy. To duża umiejętność. Świadczy o pewnej dojrzałości i obiektywności. To zdolność spojrzenia na swoje potrzeby i właściwe reagowanie na nie.
Modlitwa Jezusowa uczy nas pozostawania na tym, co małe. To zwykłe trwanie, bez oczekiwania doznania szczególnych wrażeń duchowych, cielesnych czy emocjonalnych. To umiejętność wdzięczności za obecność Tego, którego się przywołuje w modlitwie. To dbałość o cnotliwe życie, o własną duszę. To radość z samego bycia.
Brunon Koniecko OSB – urodził się w 1983 r. w Białymstoku. Jest absolwentem administracji Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Od 2012 profes opactwa tynieckiego. W latach 2011-2016 pracował w Wydawnictwie Benedyktynów Tyniec. Od 2015 r. jest sekretarzem kapituły klasztoru tynieckiego. Prowadzi rekolekcje „Oddychać Imieniem. Modlitwa Jezusowa” w Tyńcu. Autor książek: Medytować to…, Nie żartujcie sobie z Bóstwa!, Modlitwa Jezusowa. Przewodnik po rekolekcjach Oddychać Imieniem
Żródło: cspb.pl, 28
Autor: mj