Modlitwa Jezusowa to pragnienie tego, co jest niebiańskie

Treść

Modlitwa Jezusowa uczy tego, żeby nie kierować się ku temu, co chwilowe, przemijające, ale na to, co trwa. To zawierzenie się Bogu, który daje miłosierdzie i przyciąga.

Ci, którzy znają Boga, pełni są wszelkiej dobrej życzliwości, pożądają tego, co niebiańskie i gardzą tym, co doczesne. Jednak wielu nie lubi takich ludzi, ani też oni nie lubią wielu. Z tego powodu nie tylko są znienawidzeni, ale są także wyśmiewani pośród wielu. Oni jednak znoszą całe to wzięte z niedostatków cierpienie, wiedząc, że to, co wielu wydaje się złe, dla nich jest dobre. Ten bowiem, kto, orientując się w sprawach niebiańskich, wierzy w Boga, wie, że wszystko powstało za sprawą Jego woli. Ten zaś, kto się w sprawach niebiańskich nie orientuje, nie wierzy nigdy, że świat jest dziełem Bożym i powstał dla ludzkiego zbawienia / Pseudo-Antoni Wielki, Naszego w gronie świętych Ojca Antoniego Wielkiego pouczenia o zachowaniu ludzi i właściwym sposobie postępowania, [w:] Pseudo-Antoni Wielki. Izajasz Anachoreta. Wybór tekstów z I tomu Filokalii, przekład: C. Dobak, redakcja, komentarze i słownik: S. Hiżycki OSB, Wyd. Tyniec, Kraków 2017, s. 64 /.

Można powiedzieć, że znajomość Boga wiąże się z miłością, jest jej nieodłącznym elementem. Miłość jest pełna wszelkiej dobrej życzliwości, jest dobra i jest dobrem. Dobro zaś ukierunkowane jest na to, co niebiańskie, czyli na rzeczywistość wieczną, która nie przemija. Prawdziwa miłość jest wieczna, stała, niezmienna, trwała. Dlatego ten, w którym taka miłość jest, jak mówi Pseudo-Antoni, gardzi tym, co doczesne, ponieważ widzi prawdziwe dobro i nie chce kierować się ku czemuś, co jest nietrwałe i przemijające.

Osoby znające Boga potrafią rozeznawać to, co pochodzi od Boga. Można uważać się za uczonego w Piśmie Świętym, a mimo to nie znać Boga. Pan Jezus mówiąc do faryzeuszów, zaznaczył: «Gdy ujrzycie chmurę podnoszącą się na zachodzie, zaraz mówicie: “Deszcz idzie”. I tak bywa. A gdy wiatr wieje z południa, powiadacie: “Będzie upał”. I bywa. Obłudnicy, umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże obecnego czasu nie rozpoznajecie? (Łk 12,54-56). Pseudo-Antoni mówi o kimś, kto orientuje się w sprawach niebieskich. Oznacza to osobę, która potrafi rozeznawać, dokonywać właściwej oceny, rozpoznawać poruszenia i dzieła Boże. Taki człowiek jest pełen wiary, ale i realnej oceny rzeczywistości.

Osoba zaś, która nie posiada daru rozeznawania jest opisana przez św. Pawła: Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty – wiekuista Jego potęga oraz bóstwo – stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy. Ponieważ, choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych stali się głupimi (Rz 1,20-22).

Modlitwa Jezusowa to pragnienie tego, co jest niebiańskie, czyli wieczne, trwałe i niezmienne. To zanurzenie w Bogu, który jest miłością, dobrocią, miłosierdziem. Tylko miłość może pociągać, przemieniać, zbawiać. Modlitwa Jezusowa uczy tego, żeby nie kierować się ku temu, co chwilowe, przemijające, ale na to, co trwa. To zawierzenie się Bogu, który daje miłosierdzie i przyciąga. Praktyka modlitwy Jezusowej uczy nas wiernego trwania, pomimo różnych przeciwności, uczy stałości i niezmiennej dyspozycji do świadczenia dobra i życzliwości.

Brunon Koniecko OSB – urodził się w 1983 r. w Białymstoku. Jest absolwentem administracji Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Od 2012 profes opactwa tynieckiego. W latach 2011-2016 pracował w Wydawnictwie Benedyktynów Tyniec. Od 2015 r. jest sekretarzem kapituły klasztoru tynieckiego. Prowadzi rekolekcje „Oddychać Imieniem. Modlitwa Jezusowa” w Tyńcu. Autor książek: Medytować to…, Nie żartujcie sobie z Bóstwa!, Modlitwa Jezusowa. Przewodnik po rekolekcjach Oddychać Imieniem

Żródło: cspb.pl, 8 stycznia 2022

Autor: mj