Modlitwa Jezusowa odkrywa w Jezusie Chrystusie cel ludzkiej egzystencji
Treść
Modlitwa Jezusowa zawiera w sobie dostrzeżenie każdego elementu egzystencji człowieka: ciała, ducha i duszy. Nie pomija żadnego z nich. Stabilna i nieporuszona postawa ciała pozwala trwać przy Bogu bez zbędnych rozproszeń i zakłóceń.
Zdolność rozumowania, którą rzeczywiście posiadamy, czyni nas godnymi nazwy „człowiek”. Pozbawieni jej, różnimy się od zwierząt jedynie kształtem członków ciała i mową. Niech człowiek rozumny dowie się, że jest nieśmiertelny, a znienawidzi wszelkie haniebne pożądanie, które jest przyczyną ludzkiej śmierci / Pseudo-Antoni Wielki, Naszego w gronie świętych Ojca Antoniego Wielkiego pouczenia o zachowaniu ludzi i właściwym sposobie postępowania, [w:] Pseudo-Antoni Wielki. Izajasz Anachoreta. Wybór tekstów z I tomu Filokalii, przekład: C. Dobak, redakcja, komentarze i słownik: S. Hiżycki OSB, Wyd. Tyniec, Kraków 2017, s. 49-50 /.
Kim jest człowiek? To odwieczne, fundamentalne i ostateczne pytanie ludzkości. Co jego wyróżnia od innych stworzeń i bytów we Wszechświecie? Na to pytanie stara się odpowiedzieć antropologia, zarówno filozoficzna, jak i teologiczna. Katechizm Kościoła Katolickiego (nr 357) uczy nas, że „człowiek, ponieważ został stworzony na obraz Boży, posiada godność osoby: nie jest tylko czymś, ale kimś. Jest zdolny poznawać siebie, panować nad sobą, w sposób dobrowolny dawać siebie oraz tworzyć wspólnotę z innymi osobami; przez łaskę jest powołany do przymierza ze swoim Stwórcą, do dania Mu odpowiedzi wiary i miłości, jakiej nikt inny nie może za niego dać”.
Człowiek zatem jest osobą. Jest to możliwe dzięki temu, że posiada duszę, która jest rozumna i nieśmiertelna. Bycie osobą i zdolność mowy odróżnia nas od zwierząt. Antropologia chrześcijańska czerpie swą naukę ze słów św. Pawła: Sam Bóg pokoju niech was całkowicie uświęca, aby nienaruszony duch wasz, dusza i ciało bez zarzutu zachowały się na przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa (1 Tes 5,23). Katechizm Kościoła Katolickiego wyjaśnia (nr 363), że pojęcie dusza oznacza „to wszystko, co w człowieku jest najbardziej wewnętrzne i najwartościowsze; to, co sprawia, że człowiek jest w sposób najbardziej szczególny obrazem Boga: dusza oznacza zasadę duchową w człowieku”.
Kościół naucza, że każda dusza duchowa jest bezpośrednio stworzona przez Boga nie jest ona “produktem” rodziców – i jest nieśmiertelna nie ginie więc po jej oddzieleniu się od ciała w chwili śmierci i połączy się na nowo z ciałem w chwili ostatecznego zmartwychwstania (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 366). Ta nauka jest oparta na słowach Chrystusa, który powiedział, że duszy zabić nie można (por. Mt 10,28) i na słowach św. Pawła o zmartwychwstaniu (por. 1 Kor 15). Dzięki duszy człowiek może rozumować, poznawać siebie, panować nad sobą.
„Niech człowiek rozumny dowie się, że jest nieśmiertelny”. Te słowa Pseudo-Antoniego wskazują jak bardzo zależy mu na tym, aby ta prawda dotarła do każdego człowieka. Jest to kluczowe, ponieważ mając nieśmiertelną duszę, różnimy się w znacznym stopniu od zwierząt. To wskazuje, że życie nie kończy się wraz ze śmiercią ciała, ale trwa nadal. Egzystencja ludzka nie kończy się na ziemi, ale jej cel jest poza rzeczywistością doczesną. Cel ten jest obiektem poszukiwań człowieka. Jego znalezienie i wierne kroczenie w stronę jego zrealizowania odmienia życie każdej istoty ludzkiej.
Modlitwa Jezusowa zawiera w sobie dostrzeżenie każdego elementu egzystencji człowieka: ciała, ducha i duszy. Nie pomija żadnego z nich. Stabilna i nieporuszona postawa ciała pozwala trwać przy Bogu bez zbędnych rozproszeń i zakłóceń. Umysł stara się odsuwać każdą zbędną myśl, która przychodzi, aby nie dekoncentrowała. Natomiast święte słowa, zwrócone do Chrystusa, pozwalają wejść w stan modlitwy, która może nas coraz bardziej prowadzić do jedności z naszym Stwórcą, od którego mamy życie. Chrystus, którego wzywamy w modlitwie, nie tylko nas stworzył, ale również za nas oddał swoje życie. Modlitwa Jezusowa może prowadzić do odkrycia w Nim celu nie tylko samej praktyki, ale całego życia człowieka.
„Wszystko mamy w Chrystusie, a poza Nim nie ma możliwości ani zbawienia, ani uświęcenia. Im bardziej badamy plan Boży według Pisma Świętego, tym bardziej widzimy, jak pojawia się tam centralna myśl, która wyrasta nad wszystko: że mianowicie Chrystus Jezus, prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek, jest ośrodkiem stworzenia i odkupienia, że wszystko zwraca się kuniemu, że to przez Niego na nas spływa wszelka łaska, a Jego Ojcu oddawana jest wszelka chwała” (bł. Kolumba Marmion OSB).
Brunon Koniecko OSB – urodził się w 1983 r. w Białymstoku. Jest absolwentem administracji Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Od 2012 profes opactwa tynieckiego. W latach 2011-2016 pracował w Wydawnictwie Benedyktynów Tyniec. Od 2015 r. jest sekretarzem kapituły klasztoru tynieckiego. Prowadzi rekolekcje „Oddychać Imieniem. Modlitwa Jezusowa” w Tyńcu. Autor książek: Medytować to…, Nie żartujcie sobie z Bóstwa!, Modlitwa Jezusowa. Przewodnik po rekolekcjach Oddychać Imieniem
Żródło: cspb.pl, 3
Autor: mj