Maryja na tle Bożej Obietnicy

Treść

Zdjęcie: MAURIZIO-BRAMBATTI/ Reuters

W Tradycji Kościoła za pierwsze objawienie Maryi, jakie w osobach Ewy i Adama otrzymała ludzkość, uznaje się wizję Matki Mesjasza zawartą w słowach Boga w tzw. Protoewangelii – tzn. pierwszej dobrej nowiny po upadku człowieka. Bóg w swoim miłosierdziu, w odpowiedzi na pierwszy grzech człowieka i w jego konsekwencji na fakt zaistnienia w ludzkim życiu zmagań duchowych oraz wynikających z nich wszelkich możliwych zagrożeń, zapowiada Potomka zrodzonego z Niewiasty. Jego misją będzie pokonanie zła – On zetrze głowę węża.

Słowa Boga skierowane do kusiciela: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę” (Rdz 3,15), ukazują niepoślednią rolę właśnie Niewiasty złączonej osobliwą więzią z Tym, który ma pokonać wszelkie zło. Ten pierwszy obraz Maryi i Jej roli w losach ludzkości, przez uczestnictwo w misji Mesjasza, znalazł swoje wypełnienie we Wcieleniu Syna Bożego. Znamy je z przekazu Ewangelii św. Łukasza opisującego scenę Zwiastowania (Łk 1,26-38).

Odtąd nierozerwalnie Maryja związana jest z Chrystusem, nie tylko przez fakt Bożego macierzyństwa, ale pełnego posłuszeństwa okazywanego Chrystusowi w całym zakresie Jego misji. Będąc Jego Matką, jest Jego najdoskonalszą uczennicą i zarazem świadkiem Jego zwycięstwa nad grzechem, śmiercią i szatanem. Ta Niewiasta towarzyszy Jezusowi nie tylko w Jego ziemskim życiu, ale także w wieczności. Sam Chrystus potwierdza wspomniany obraz Niewiasty, jaki ukazany został przez Boga Ojca u początku dziejów człowieka. Z wysokości krzyża, powierzając swojej Matce ucznia Jana, a w nim każdego z nas, mówi do Niej: „Niewiasto, oto syn Twój” (J 19,26). Tym samym wskazuje na Nią. Jednocześnie zwiastuje Jej duchowe macierzyństwo względem każdego bez wyjątku człowieka. Z kolei w tym samym testamencie z krzyża Jezus mówi do każdego człowieka – reprezentowanego przez osobę Jana: „Oto Matka twoja” (J 19,27) – oczekując od nas dziecięcej, tzn. pełnej miłości, zażyłej relacji z Nią.

Ponadto po swoim Wniebowstąpieniu pozostawia Matkę wśród apostołów, aby wspierała ich swoją obecnością i modlitwami. Maryja ma im wypraszać jedność i odwagę wyjścia z Ewangelią do całego świata, do tak różnorodnych kultur, do świata z jego opłakaną niekiedy kondycją. Maryja ma im wypraszać wspólnotę wiary, nadziei i miłości jako bazę wyjściową dla kontynuowania misji Chrystusa w świecie. Tym samym cały świat jest przedmiotem troski Maryi jako Matki wszystkich ludzi. Dzieje się tak dlatego, że Matka Mesjasza posłuszeństwem woli, umysłu i serca odpowiedziała na Jego wezwanie z krzyża. Świadomie i odpowiedzialnie podjęła duchowe macierzyństwo względem ludzi wszystkich epok, aż do obiecanego powrotu Chrystusa. Nie może więc dziwić to, iż na przestrzeni historii Kościoła, a zwłaszcza ostatnich wieków, Bóg przypominał światu Niewiastę – Maryję, jako Matkę przychodzącą w imieniu Jej Syna, zatroskaną o losy ludzi i świata. Zintensyfikowanie takiego przypomnienia oraz posłania Maryi do Kościoła i świata rozpoczęło się szczególnie od objawień Maryi, jakie w Paryżu w 1830 r. otrzymała św. Katarzyna Labouré. Maryja, jako poczęta bez grzechu, trzymając w dłoniach kulę ziemską, ukazana została św. Katarzynie jako wypraszająca łaski i dary Boże dla świata. Oręduje u Chrystusa jako Królowa świata zatroskana o to, że ludzie nie umieją korzystać z hojności Bożego Serca.

Objawienia te niejako zapoczątkowały cały cykl zjawień Maryi danych później: Melanii Calvat i Maksyminowi Giraud w La Salette (1846 r.), św. Bernadecie Soubirous w Lourdes (1858 r.), Justynie Szafryńskiej i Barbarze Samulowskiej w Gietrzwałdzie (1877 r.), błogosławionym Franciszkowi i Hiacyncie Marto oraz Służebnicy Bożej Łucji dos Santos w Fatimie (1917 r.). Wszystkie one podkreślały znaczenie i potrzebę życia zgodnego z wolą Boga, życia bez grzechu, podejmującego miłosierną Miłość Chrystusa; akcentowały potrzebę troski o pokój w świecie, ukazywały wielki przymiot Maryi, jakim jest Jej Niepokalane Poczęcie. Ponadto miały własny kontekst społeczno-polityczny. Były przestrogą przed nieszczęściami, na jakie naraża się ludzkość, ignorując sens, aktualność i konieczność świadomie przeżywanej więzi z Chrystusem. Przypominały o trwającej walce duchowej, o której Bóg mówił w słowach Protoewangelii. Objawienia Niepokalanej Matki Chrystusa miały przyczynić się do odnowy wiary chrześcijańskiej w świetle wezwania do życia pełnią łaski Bożej jako świadomej współpracy z Bożym Miłosierdziem. Były zachętą do podejmowania procesu uzdrawiania poranionej natury ludzkiej i odbudowy piękna i wielkości człowieka zjednoczonego ze swoim Stwórcą.

Objawienia Maryi z 1830 r., przekazujące i promujące Cudowny Medalik Niepokalanej, miały wieloaspektowy wpływ na życie nie tylko chrześcijan. Bardzo szybko rozpowszechniły się w wielu krajach. Były powodem wielu nawróceń. Ponadto w dużym stopniu przyczyniły się do wydania przez Papieża Piusa IX bulli z dnia 8 grudnia 1854 r. „Ineffabilis Deus” ogłaszającej dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi. Dokument ten zakończył długotrwały spór o przywilej Niepokalaności Matki Chrystusa, prowadzony przez teologów przez kilkaset lat.

W bieżącym roku przypada 160-lecie orzeczenia tego dogmatu. Właśnie z tej racji pragniemy podjąć nowennę do Matki Bożej przed dniem 27 listopada, aby podjąć wezwanie Niepokalanej, które w tym dniu skierowała przez św. Katarzynę nie tylko do Kościoła, ale i wszystkich ludzi, ofiarując nam Cudowny Medalik. Przez kolejne dziewięć dni będziemy zgłębiać treść i znaczenie tego Maryjnego przesłania, wspierając się modlitwami św. Jana Pawła II, które jako pielgrzym zanosił 31 maja 1980 r. w kaplicy objawień Cudownego Medalika przy ulicy Rue du Bac 140 w Paryżu.

1 Dzień Nowenny

Modlitwa św. Jana Pawła II:
„O Maryjo, bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy. Taka jest modlitwa, którąś Ty, o Maryjo, przed laty natchnęła św. Katarzynę Labouré […]. I odtąd to wezwanie nosi się obecnie na medaliku. Wypowiada ją tak wielu ludzi wierzących na całym świecie! […] Syn Boży stał się ciałem w Twoim łonie! Naszą modlitwę wznosimy, by Cię wielbić i błogosławić! Błogosławionaś Ty między niewiastami! Błogosławiona, która uwierzyłaś! Wszechmocny uczynił dla Ciebie cuda! Cud Twojego macierzyństwa Boskiego! I ze względu na nie, cud Twojego Niepokalanego Poczęcia! Cud Twojego Fiat!”¹.

Ty, która zostałaś włączona w dzieło naszego Odkupienia, prosimy Cię, uproś nam łaskę…

Należy odmówić modlitwy: „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Maryjo”, „Chwała Ojcu” oraz wezwanie, którego używa Rycerstwo Niepokalanej:

O Maryjo, bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy, i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie uciekamy, a zwłaszcza za nieprzyjaciółmi Kościoła Świętego i poleconymi Tobie.

¹ Fragment modlitwy św. Jana Pawła II „Naszą odnowę ducha powierzamy miłości Matki” wygłoszonej 31 maja 1980 r. w kaplicy Cudownego Medalika (Paryż, Rue du Bac 140).

O. Stanisław Przepierski OP
Nasz Dziennik, 18 listopada 2014

Autor: mj