Łaska Boża a przykazania. O tych, którzy sądzą, że z uczynków mogą być usprawiedliwieni

Treść

Św. Marek Eremita (V w.) ważny wczesnochrześcijański autor ascetyczny, który pozostawił po sobie szereg traktatów. O jego życiu jednak nie wiadomo nic pewnego. Identyfikuje się go z Markiem, który był przełożonym klasztoru w Ancyrze w Azji Mniejszej w pierwszej połowie V wieku, później zaś eremitą na Pustyni Judzkiej.

Filokalia zawiera trzy pisma Marka. Pierwsze dwa: O prawie duchowym i O tych, którzy sądzą, że z uczynków będą usprawiedliwieni początkowo tworzyły jeden traktat. W ślad za św. Pawłem głoszą, że królestwo niebieskie jest darem, a nie nagrodą za uczynki. Źródłem wszelkiego dobra jest Bóg i najważniejsza jest więź z Nim. Konieczne jest także zachowywanie przykazań, spełnianie dobrych czynów i asceza. Chociaż nie wystarczają one do wypełnienia prawa, są źródłem pokory, wiodącej do miłosierdzia Pana. Wreszcie, istotne jest to, co należy do sfery ducha i co stanowi „prawo duchowe”: wiara, nadzieja, cierpliwość, czyste sumienie, modlitwa.

List do mnicha Mikołaja wskazuje, że główną zasadą życia chrześcijańskiego jest postawa wdzięczności wobec Boga. Wszystko otrzymaliśmy od Stwórcy jako łaskę, nasze życie winno więc być nieustannym dziękczynieniem. Zapomnienie o Bożej dobroci lub niedbałość w pamiętaniu o niej są źródłem duchowego zła.

W ascetycznych pismach Marka Eremity pojawiają się też tradycyjne tematy duchowości monastycznej: pamięć o Bogu, walka z myślami, modlitwa pozbawiona rozproszeń, identyfikowana praktycznie z miłością Boga.

Marek Eremita (Mnich) cieszył się popularnością. Cytują go: Hezychiusz i Grze­gorz z Synaju, Symeon Nowy Teolog i Kalikst Patriarcha. Później na Zachodzie jego pisma zgłębiali protestanci, chętnie czytano je również w nowicjatach jezuickich (Tekst pochodzi z publikacji Filokalia. Teksty o modlitwie serca)

Źródło: ps-po.pl, 3 lutego 2020

Autor: mj