Laboratorium wiary - Rok Kapłański

Treść

"Albowiem od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie będzie imię moje między narodami, a na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany imieniu memu i ofiara czysta. Albowiem wielkie będzie imię moje między narodami - mówi Pan Zastępów" (Ml 1, 11). Niedoskonałe ofiary Starego Przymierza, choć składane z polecenia Bożego, musiały ustąpić jednej, jedynej Ofierze, którą stał się Chrystus, Syn Boży i Syn Człowieczy.

Autor Listu do Hebrajczyków tak wyjaśnia to, że prawo ofiar Starego Testamentu przeminęło: "Prawo bowiem, posiadając tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, przez te same ofiary, corocznie ciągle składane, nie może nigdy udoskonalić tych, którzy się zbliżają. Czyż bowiem nie przestano by ich składać, gdyby składający je raz na zawsze oczyszczeni nie mieli już żadnej świadomości grzechów? Ale przez nie każdego roku odbywa się przypomnienie grzechów. Niemożliwe jest bowiem, aby krew cielców i kozłów usuwała grzechy. Przeto przychodząc na świat, mówi: Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę - w zwoju księgi napisano o Mnie - abym spełniał wolę Twoją, Boże. Wyżej powiedział: ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech nie chciałeś i nie podobały się Tobie, choć składa się je na podstawie Prawa. Następnie powiedział: Oto idę, abym spełniał wolę Twoją. Usuwa jedną ofiarę, aby ustanowić inną" (Hbr 10, 1-9). Chrystus złożył Ojcu ofiarę na ołtarzu krzyża w sposób krwawy. Ta ofiara o wiele więcej znaczy i ma większą moc uświęcania i jednania, aniżeli wszystkie ofiary składane w Świątyni Jerozolimskiej. Jej moc polega na gładzeniu grzechów, a więc przywracaniu pierwotnej jedności i przyjaźni, jaka istniała pomiędzy Stwórcą a stworzeniem.
Skąd bierze się ta zasadnicza różnica między kultem starotestamentalnym a ofiarą złożoną przez Chrystusa na krzyżu i uwiecznioną w Eucharystii? Przede wszystkim trzeba dostrzec dwie różnice: inna jest żertwa i inny ofiarnik. Kapłani składali w świątyni ofiarę ze zwierząt, płodów ziemi oraz kadzidła. Chrystus złożył ofiarę z samego siebie. On sam uczynił siebie darem dla Ojca. Ofiary starotestamentalne składali arcykapłani i kapłani, i czynili to nie tylko w imieniu ludu, ale także w swoim własnym. Oni, jak wszyscy grzesznicy, potrzebowali przebaczenia własnych grzechów i słabości. Chrystus jest najdoskonalszym Arcykapłanem. Składa ofiarę za grzeszników, ale sam nie jest grzesznikiem. Jest Synem Bożym. Jego działanie ma wymiar nie tylko ludzki, ale i Boży. Jezus - kapłan Nowego Przymierza, przeprasza Boga i zadośćczyni za grzech człowieka. Można powiedzieć: Bóg składa ofiarę Bogu. Wielkość tej ofiary mierzy się również miłością składającego ofiarę. Chrystus ukochał bezgranicznie swego Ojca. Jego ofiara jest czysta, prawdziwie wolna od ludzkich ograniczeń. Jej istota polega nie na jednorazowym akcie, który dokonał się w tajemnicy krzyża, ale na tym, że całe życie ziemskie Chrystusa ma charakter ofiary. O ile istotą grzechu, który oddzielił człowieka od świętego Boga jest nieposłuszeństwo, o tyle istotą ofiary Chrystusa - pozwalającej na odbudowanie utraconej więzi i dającej dostęp do Ojca - jest posłuszeństwo.
ks. Zbigniew Sobolewski
"Nasz Dziennik" 2009-09-04

Autor: wa