Ojciec Benon nie zawsze daje radę sam wszystko zrobić. Ale, jeśli tylko to możliwe, zdecydowanie mówi: „Zrobię to sam!” Gdy ktoś mu pomaga, nakładając mu, np., jedzenie na talerz, albo nalewając herbaty do filiżanki, mówi z emfazą i z autentycznym przekonaniem: „Dziękuję, dziękuję bardzo!”

Ojciec Benon ma swój kubek. Tak prosty, metalowy – zapewne po to, aby gdy spadnie, się nie rozbił. Ale nie jest to taki zwykły kubek. U góry się rozszerza, a metal jest błyszczący, z delikatnie grawerowana linią kilka centymetrów od górnej krawędzi. Tego kubka Ojciec Benon używa na obiad do wina, które w jego klasztorze rozlewa się do kieliszków podczas obiadu. Kubek Ojca Benona ma pojemność sporo większą, niż kieliszki używane przez jego współbraci. Zawsze jest nalewa się do niego do pełna.

Ojciec Beno uważnie śledzi wlewające się do kubka wino i, gdy zbliża się ono do krawędzi, mówi z emfazą – ale i z niemałym zadowoleniem – „Dziękuję! Dziękuję bardzo!”

Można powiedzieć, że tak, jak św. Benedykt przewidział w swojej Regule miarę wina dla każdego mnicha, określając ją tajemniczym słowem hemina, które do dzisiaj pozwala na najrozmaitsze interpretacje (3 rozdział Reguły), to właśnie w przypadku Ojca Benona miara ta jest bardzo oczywista i właściwa. Ciekawe, że zazwyczaj Ojciec Beno wie, ile mu czego trzeba, i gdy pojawia się propozycja dokładki – czy to drugiego dania, czy to słodyczy, mówi jasno i wyraźnie: „Dziękuję, wystarczy!” I nie ma dyskusji. Nawet gdy chodzi o pierwsze nałożenie na talerz, Ojciec Benon jest bardzo własnej miary świadomy. Niedawno pojawiła się ryba. Nie bardzo potrafił ją rozpoznać. Gdy mu powiedziano, że to rybka. Wyraził wielkie zadowolenie „Wspaniale!” ale pozwolił sobie położyć na talerz tylko niewielki kawałek

Jedynym wyjątkiem od tej powściągliwości Ojca Benona jest herbata. W klasztorze Ojca Benona podają ją na kolację, jednak w małych filiżankach. Dlatego zawsze Ojciec Benon bierze dokładkę. Filiżanka jest co najmniej trzy razy mniejsza od jego metalowego kubka. I temu piciu herbaty towarzyszy inna miara – cukru. W klasztorze Ojca Benona cukier wsypuje się z naczyń zakończonych metalową dozującą rurką. Po każdym nalaniu herbaty do filiżanki Ojciec Benon skwapliwie sięga po tę cukiernicę i hojnie odmierza właściwą sobie miarę cukru – jak to napisano w Ewangelii „miarę dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą’ (Łk. 6, 38). I widać, że taka właśnie ilość cukru sprawia Ojcu Benonowi wielką radość.

Właściwa miara jest kluczową wartością Reguły św. Benedykta. Nie tylko, gdy chodzi o picie czy o jedzenie. Każdy mnich ma swoją miarę potrzeb, wrażliwości i zrozumienia. W głównej mierze miary te znać powinien Opat klasztoru i do nich się dostosowywać. Wzajemne uzupełnianie się czy niekiedy ścieranie tych miar decyduje o smaku codziennego życia w klasztorze.

Ojciec Benon jak wchodzi do refektarza zamyka okna, które wcześniej inny ze współbraci otworzył. Czyni to zamaszystym i zaskakująco, jak na jego wiek, energicznym ruchem. A kiedy po obiedzie w klasztorze zapada cisza, wchodzi w nią podarowując wszystkim wokoło swe serdeczne: „Dobrego i pięknego popołudnia!” Zaś za parę momentów, gdy klasztor podejmuje swe popołudniowe aktywności, życzy wszystkim „Dobrego i pięknego wieczoru!”

Współbracia Ojca Benona mówią o nim, że jest jak dziecko – albo nawet jak dwoje dzieci. Św. Benedykt przypomina, że „ludzie mają naturalną skłonność okazywania miłosierdzia zarówno starcom jak i dzieciom” i, że należy to uwzględnić przy stosowaniu Reguły (Rozdział 37). To kolejna forma właściwej miary „miary”, którą każdy winien odnaleźć w swoim sercu – i nalewać szczodrze w kubki oczekiwań i potrzeb swoich braci, tak by mieli to, czego potrzebują. Pozostaje nadzieja, że jeśli każdy ćwiczy się w takiej wrażliwości, nie będzie oczekiwał zbyt wiele, albo marudził tylko we właściwym momencie powie: „Wystarczy! Dziękuję, bardzo dziękuję !”

„Selfie z Regułą” to nowy cykl felietonów, których autorem jest Bernard Sawicki OSB, obecnie wykładowca w Papieskim Ateneum św. Anzelma w Rzymie i Koordynator Instytutu Monastycznego.