"Juliusz Cezar"

Treść

Georg Friedrich Haendel obok Jana Sebastiana Bacha należy do grona największych kompozytorów barokowych. Skomponował około 40 oper, z których "Agrippina", "Kserkses" i "Juliusz Cezar" należą do najbardziej znanych.

Ta ostatnia opera miała swoją premierę 20 lutego 1724 roku w Londynie. Jej akcja rozgrywa się w Egipcie w 48 roku przed Chr. i opowiada historię burzliwego związku Juliusza Cezara z Kleopatrą. Dzisiaj "Juliusz Cezar" należy do grona najczęściej wykonywanych i najbardziej cenionych oper Haendla. Wystawiają go wszystkie liczące się sceny. Kompozytor powiększył tu orkiestrę, dołączając do normalnie używanego wtedy składu także rogi, trąbki, flety i harfy. Do najpiękniejszych fragmentów opery zalicza się aria Cezara z towarzyszeniem koncertującego rogu, duet Kornelii i Sekstusa oraz wielka aria Kleopatry. Na uwagę zasługuje też większa niż w innych operach partia chóru.
Omawiane nagranie to głośna inscenizacja przygotowana w 1990 roku w Theatre Royal de la Monnaie w Brukseli, przez Petera Sellarsa, jednego z najznakomitszych reżyserów operowych. Ma on na swoim koncie ponad 100 przedstawień operowych, wśród których na szczególną uwagę zasługują mozartowskie: "Cosi fan tutte", "Le nozze di Figaro" i "Don Giovanni". Przedstawienie zostało zrealizowane w modnym ostatnimi laty trendzie przenoszenia akcji w czasy nam współczesne. Próżno więc w nim szukać egipskich krajobrazów z piramidami w tle i klimatów czy starożytnych kostiumów. Całość została przeniesiona na Bliski Wschód do państwa, gdzie rządzi wojskowa junta z wszelkimi w tej sytuacji atrybutami. Karabiny maszynowe, garnitury, szlafroki i wojskowe mundury oraz wszechobecny terror są wyznacznikiem dramaturgii akcji i jej klimatu.
W tytułowej roli Juliusza Cezara (pierwotnie przeznaczonej dla Senesino) wystąpił znany amerykański sopranista Jeffrey Gall, który tworzy znakomitą kreację, tak pod względem wokalnym, jak i aktorskim. Najpełniej dowodzi tego w słynnej arii Cezara z I aktu "Va tacito e nascosto" z towarzyszeniem waltorni. W niczym mu nie ustępują: Susan Larson w roli Kleoparty i Mary Westbrook-Geha jako Kornelia oraz Herman Hildebrand w roli Curio. Wysoką ocenę należy wystawić Lorraine Hunt za kreację Sykstusa, syna Pompejusza i Kornelii. Reżyser w szczególny sposób wyeksponował jego mściwość, bezwzględność i nienawiść. Wszyscy wykonawcy mogą się pochwalić dobrym opanowaniem trudnej sztuki barokowego śpiewu, wymagającej giętkiego głosu oraz precyzji koloraturowej figuracji i ornamentyki oraz świetnego cieniowania dynamiki.
Orkiestrą Sächsische Staatskapelle Dresden dyryguje z wyczuciem i precyzją Craig Smith. Okazała się ona zespołem wytrawnych muzyków prezentujących wysoki poziom muzycznej dyscypliny oraz niezwykłą precyzję i pełną blasku lekkość brzmienia. Co z kolei przełożyło się na interesującą interpretację. Wzorowa jest również realizacja continuo: Suzanne Cleverdon (klawesyn) i Clemens Dillner (wiolonczela). Interesujące nagranie. Interesująca, konsekwentnie zrealizowana, inscenizacja. Polecam!
Adam Czopek
"Nasz Dziennik" 2007-12-10

Autor: wa