Treść

Jaka jest ogromna różnica między myśleniem Bożym i ludzkim! Właściciel winnicy z przypowieści Pana Jezusa jest niewątpliwie dobrym człowiekiem, ale w naszych kategoriach myślenia zupełnie naiwnym. Jak można posyłać własnego syna do rolników, skoro oni zlekceważyli sługi, a nawet niektórych pozabijali! Przecież jest oczywiste, że synowi grozić będzie śmierć. Jednak właściciel myśli sobie: Uszanują mojego syna (Mk 12,). Naiwność tego myślenia nas zdumiewa. Dlaczego tak myśli Bóg, znający przecież tajniki ludzkiego serca?

W pierwszym dzisiejszym czytaniu mamy podobną postawę Tobiasza, który z determinacją grzebie zmarłych Izraelitów, wiedząc, że grozi mu za to ciężka kara. Raz już zresztą jej doświadczył. Z uporem robi coś, co uważa za dobre. Ma w sobie jakąś konieczność wypełniania Bożego nakazu. Z uporem wierzy w dobro. Podobnie w przypadku owego właściciela, który jest obrazem Boga, mamy do czynienia z ogromną wiarą w dobro w człowieku. Okazuje się, że Bóg uparcie wierzy w człowieka, w zwycięstwo dobra w nim.

Dzisiejsze czytania liturgiczne: Tb 1, la. 2; 2, 1-9; Mk 12, 1- 12

Oczywiście okazuje się, że rolnicy zabijają syna, myśląc sobie, że w ten sposób sami staną się dziedzicami. Myślenie to sterowane jest gwałtowną namiętnością posiadania przy jednoczesnym braku spojrzenia w przyszłość i widzenia skutków takiego myślenia i postępowania. Kiedy Pan Jezus zapytał ludzi o tę perspektywę, zaraz według swojego myślenia wyciągnęli wnioski: Przyjdzie i wytraci rolników, a winnicę odda innym (Mk 12,9). Tak by postąpił człowiek.

Ale jak postępuje Bóg, który posłał swojego Syna, aby świat zbawić? Zupełnie inaczej. W swoim stawianiu na dobro jest uparty aż do końca, do absurdu: do wydania się na krzyż. Doświadczając w tym momencie ludzkiej słabości swoich uczniów, którzy się rozpierzchli, mógł się przekonać, że nie można liczyć na człowieka. On jednak z niezmiernym uporem stawia na dobro. Piotrowi, który się Go zaparł, powierza troskę nad owczarnią, apostołom i ich następcom daje władzę wiązania i rozwiązywania z mocą w niebie, daje im i ich następcom samego siebie w Eucharystii. Całkowicie bezbronny, z ogromną wiarą w dobro w człowieku, które ma zwyciężyć. Jeżeli się zastanowimy, to okaże się, że najtrudniej uwierzyć nam w przemianę człowieka, w zwycięstwo dobra w kimś, od kogo doświadczyliśmy zła. A właśnie taką wiarę ma Bóg, Bóg, który zna tajniki naszego serca. To nas zdumiewa i powala.

Komentarze liturgiczne na każdy dzień roku –zerknij tutaj i wybierz to, co najbardziej cię interesuje

Włodzimierz Zatorski OSB | Jesteśmy ludźmi

Źródło: ps-po.pl, 01 czerwca 2015

Autor: mj