Treść

Słowo Boże ma większą głębię, niż sobie z tego zdajemy sprawę. Każda interpretacja jest tylko na miarę człowieka, który jej dokonuje. Boże obietnice, okazuje się, zawsze przerastają nasze myślenie i wyobrażenie. Dotyczy to nie tylko prorockich zapowiedzi odnoszących się do Boga i Jego obietnic, ale nawet do prorockich wypowiedzi wziętych z psalmów. Nawiasem mówiąc, w Nowym Testamencie najwięcej odniesień znajdujemy do Księgi Psalmów. W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus stawia pytanie, które powinno budzić refleksję na temat Jego tożsamości:

Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest Synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi w Duchu Świętym: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje (Mk 12,35n – Ps 110,1).

Poetycka wypowiedź: Rzekł Pan do Pana mego… okazuje się nieść bardzo konkretną prawdę o Mesjaszu; mówi, że jest On Panem w tym samym sensie, w jakim Panem jest Bóg! Dawid z pewnością nie był w stanie pomyśleć takiej treści. Niemniej Bóg wypełnił to słowo sensem, który nie mieścił się w głowie ani Dawida, ani współczesnych Jezusowi. Trzeba było szoku misterium paschalnego Jezusa i doświadczenia spotkania ze Zmartwychwstałym, a ostatecznie Ducha Świętego, aby taka interpretacja stała się nie tylko możliwa, ale okazała się prawdziwa.

Dzisiejsze czytania liturgiczne: Tb 11,5-17; Mk 12, 35-37

Musimy pamiętać, że w Słowie Bożym nieustannie są dla nas ukryte prawdy, które przerastają nasze wyobrażenia i czekają na odkrycie. Bóg w swoich zamierzeniach jest nieobliczalny. To, co dla nas przygotował, jest większe niż nasze najśmielsze wyobrażenia. Któż by sobie wyobraził, że sam przyjdzie do nas w postaci Człowieka, sam stanie się naszym Bratem i Goel’em – najbliższym krewnym, zobowiązanym do wykupienia nas z niewoli!

Ta prawda odnosi się także do życia każdego z nas. Kiedy pojawia się w nim Bóg, zawsze zaskakuje i daje nam więcej, niż możemy się spodziewać. Historia Tobiasza, której zakończenie przedstawia dzisiejsze pierwsze czytanie, wypowiada prawdę o Bożej łaskawości, jaka obejmuje ludzi Mu wiernych. Stary ojciec Tobiasza za swoją prawość otrzymuje w nagrodę nie tylko szczęśliwy powrót syna po wypełnieniu misji, ale ponadto uzdrowienie i szczęśliwe małżeństwo syna, z którego urodzą mu się wnuki. Potomstwo, zgodnie z wyobrażeniami Izraelitów w tym czasie, było znakiem Bożego błogosławieństwa i wobec braku wypracowanej jeszcze wiary w zmartwychwstanie – swoistym przedłużeniem życia człowieka.

Komentarze liturgiczne na każdy dzień roku –zerknij tutaj i wybierz to, co najbardziej cię interesuje

Włodzimierz Zatorski OSB | Jesteśmy ludźmi

Źródło: ps-po.pl, 05 czerwca 2015

Autor: mj