Błogosławiony Wacławie Honoracie Koźmiński - módl się za nami

Urodził się w 1829 roku w Białej Podlaskiej. Wraz z rodziną przeniósł się do Włocławka. Szkoły ukończył w Płocku. Podczas edukacji stracił wiarę i wyparł się Boga. Początkiem nawrócenia było aresztowanie go w 1846 roku i osadzenie w X pawilonie Cytadeli, gdzie przebywał prawie rok. Tam zachorował na tyfus i w tych cierpieniach i samotności otrzymał łaskę powrotu do Boga. Po wyjściu z więzienia rozpoczął życie bardzo pobożne, surowe i ascetyczne. Mając 20 lat, postanowił wstąpić do kapucynów. W 1852 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce zasłynął jako kaznodzieja oraz spowiednik i kierownik duchowy. Katechizował też na pensjach żeńskich. Postanowił również poświęcić się pracy w III Zakonie Franciszkańskim. W 1855 roku pomógł Zofii Truszkowskiej założyć zakon Sióstr Felicjanek.

Kiedy po Powstaniu Styczniowym car nakazał kasatę zakonów w Polsce, wprowadzając zakaz przyjmowania nowych członków, władze okupacyjne liczyły, że w ciągu ok. 30 lat nie będzie w kraju praktycznie w ogóle osób konsekrowanych. Honorat otrzymał od Boga wielkie zadanie ratowania życia zakonnego. Trudno w to uwierzyć, ale w ciągu 20 lat założył 25 wspólnot tercjarskich, które pod jego kierownictwem stały się zgromadzeniami zakonnymi. 17 z nich istnieje aż do dziś. Wiedząc, że władze nie pozwolą działać nowym zgromadzeniom, wystarał się o zgodę Kościoła na to, by były to wspólnoty bezhabitowe. Jest to zupełnie niezwykłe, że Honorat założył te zgromadzenia, nie opuszczając klasztoru, poprzez kierownictwo, konfesjonał i korespondencje.

Honorat uratował też od upadku własny zakon, skazany na wymarcie, podtrzymując we współbraciach ducha gorliwości, ufności i dyscypliny. Zostawił także po sobie ogromną spuściznę pisarską – 165 pozycji, konstytucje wszystkich zgromadzeń oraz 28 tomów kazań. Był wielkim czcicielem i sługą Matki Bożej, zupełnie rozmiłowanym w kapłaństwie i ofierze Mszy św. oraz adoracji Najświętszego Sakramentu. Zmarł w 1916 roku w Nowym Mieście nad Pilicą.

Pozwolę sobie wymienić zgromadzenia, które powołał do życia, by widać było ogrom jego dzieła: Posłanniczki Królowej Najświętszego Serca Jezusowego (1874), Służki Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej (założone w 1878 r. pod wpływem objawień Matki Bożej Niepokalanej w Gietrzwałdzie w 1877 r.), Córki Matki Bożej Bolesnej (1881 – zgromadzenie początkowo ukryte, które potem przywdziało habity i znane jest pod nazwą serafitek), Franciszkanki od Cierpiących (1882), Westiarki Jezusa (1882), Bracia Słudzy Maryi Niepokalanej (1883), Sługi Jezusa (1884), Córki Najczystszego Serca Maryi (1885), Siostry Imienia Jezus (1887), Małe Siostry Niepokalanego Serca Maryi (1888), Wynagrodzicielki Najświętszego Oblicza (1888), Wspomożycielki Dusz Czyśćcowych (1889), Córki Maryi Niepokalanej (1891), Synowie Matki Bożej Bolesnej (1893), Pocieszycielki Najświętszego Serca Jezusowego (1894), Służebnice Matki Dobrego Pasterza (1895).