Błogosławiony Jerzy Matulewiczu - módl się za nami

„Czego pragnął Chrystus? Założyć Królestwo Boże na ziemi, to jest święty nasz Kościół. Jaką drogą do tego zmierzał? Drogą całkowitego zaparcia się, drogą pracy, trudów, ubóstwa, poniżenia, prześladowania i cierpienia. […] Co z tego wynika? Obowiązek dla każdego z nas, aby dobrowolnie i całkowicie zaparłszy się siebie, bez zastrzeżeń oddać się i poświęcić Kościołowi”. Tak pisał w 1910 roku ks. Jerzy Matulewicz, późniejszy biskup wileński i odnowiciel Zgromadzenia Księży Marianów.

Urodził się koło Mariampola w rodzinie rolników – Andrzeja i Urszuli Matulaitisów. W wieku czterech lat został sierotą i przeszedł pod surowe wychowanie starszego brata. Dom rodzinny pozostawił w nim ślady głębokiej pobożności i dyscypliny. Codzienne wędrówki do oddalonej o cztery kilometry szkoły spowodowały nierozpoznaną w porę gruźlicę kości. Dzięki pomocy kuzyna, profesora greki, łaciny i rosyjskiego w Kielcach, przyszły biskup ukończył kieleckie gimnazjum i wstąpił do tamtejszego seminarium. Wówczas też zmienił swoje nazwisko na Matulewicz. Dalsze studia seminaryjne kontynuował na Akademii Duchownej w Petersburgu, gdzie przyjął święcenia kapłańskie w 1899 roku. Nawrót choroby sprawił, że został wysłany na leczenie do Niemiec i Szwajcarii, gdzie podjął specjalistyczne studia z teologii, uwieńczone doktoratem.

W 1902 r. ks. Matulewicz powrócił do kraju. Został wykładowcą w kieleckim seminarium. Gruźlica zmusiła go jednak do przeprowadzki do Warszawy. Tu założył Stowarzyszenie Robotników Katolików, redagował pismo stowarzyszenia, głosił konferencje, spowiadał i organizował kursy społecznikowskie. Pracując wśród robotników i inteligencji, stawiał na konieczność istnienia zakonów jako widocznych znaków życia radami ewangelicznymi. Niestety, wskutek kasaty carskiej, życie zakonne było zniszczone. Ksiądz Jerzy postanowił więc zorganizować kapłanów diecezjalnych w sposób tajny, aby stowarzyszeni mogli skuteczniej głosić Ewangelię. Mając w pamięci swojego katechetę z czasów szkolnych i klasztor Marianów, w cieniu którego wzrastał, postanowił zreformować wymierający zakon i rozwijać go w ukryciu. 29 sierpnia 1909 r. ks. Matulewicz złożył śluby zakonne, rok później Pius X zatwierdził nowe konstytucje zakonne.

Widząc gorliwość apostolską, Benedykt XV mianował ks. Matulewicza biskupem wileńskim, a w 1927 r. (po zrzeczeniu się diecezji dla większej troski o Zgromadzenie Marianów) arcybiskupem i wizytatorem apostolskim na Litwie. Jest też autorem konkordatu między Stolicą Apostolską a Republiką Litewską. Zmarł, po nieudanej operacji, 27 I 1927 roku. W ostatnich słowach napominał: „Bądźcie zjednoczeni i pracujcie ofiarnie”. Niech uprasza dzisiejszym kapłanom łaskę życia ofiarnego i jedności wokół prawdy, która buduje Kościół od dwóch tysięcy lat.