85-lecie Białowieskiego Parku Narodowego

Treść

Początki Białowieskiego Parku Narodowego sięgają 29 grudnia 1921 r., kiedy to powołano do życia leśnictwo "Rezerwat", które w 1932 r. przekształcono w "Park Narodowy w Białowieży". Zajmował on wówczas 4,6 tys. hektarów puszczy objętych ścisłą ochroną. W 1947 r. przemianowano park na Białowieski Park Narodowy. W 1996 r. obszar chroniony został powiększony do 10,5 tys. hektarów.
Białowieski Park Narodowy ma się czym pochwalić. Na całym świecie słynie przede wszystkim z restytucji żubra. W czasie I wojny światowej doszło do całkowitego wyniszczenia tych zwierząt. Pierwszy po wojnie żubr powrócił do Puszczy Białowieskiej w 1929 roku. Natomiast na wolność pierwszą parę wypuszczono we wrześniu 1952 roku. Dziś w polskiej części Puszczy Białowieskiej żyje niemal 400 żubrów.
W samym parku pracuje blisko 100 osób. Przez 85 lat miał on 17 dyrektorów. Obecny dyrektor, Józef Popiel, zapowiada, że rok 2006 będzie bardzo atrakcyjny turystycznie. Dlatego też obchodzony jest pod hasłem "Park otwarty" - dla ludzi. Ale Białowieski Park Narodowy to nie tylko atrakcje turystyczne. To także prężny i znany na świecie ośrodek naukowy. Znajdują się tu: Zakład Badania Ssaków PAN, Stacja Geobotaniczna Uniwersytetu Warszawskiego, a także Instytut Badawczy Leśnictwa. W ubiegłym roku Białowieski Park Narodowy odwiedziło 140 tysięcy turystów. Aż 10 procent zwiedzających stanowili obcokrajowcy.
Cała Puszcza Białowieska (po polskiej i po białoruskiej stronie granicy) zajmuje obszar 150 tysięcy hektarów, z czego 62,5 tysiąca w Polsce. W Białowieskim Parku Narodowym jest prawie 1600 drzew o wymiarach pomników przyrody, głównie dębów, lip, jesionów i klonów. W 1977 roku Białowieski Park Narodowy, jako najcenniejsze fragmenty pierwotnego lasu na niżu europejskim, został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Adam Białous

"Nasz Dziennik" 2006-02-03

Autor: mj